In het voorwoord bij het ‘antiterreurstuk’ Beven van de Duitse toneelauteur Maria Milisavljevic staat beschreven dat het stuk gespeeld moet worden door ‘Wij, Wie en met hoeveel we ook zijn.’ In de vele buitenlandse ensceneringen van het stuk varieert de cast tussen 4 en heel veel spelers. Toen Sara Vertongen twee jaar geleden op het Shakespeare is dead festival een fragment van de naar het Nederlands vertaalde tekst op haar eentje bracht, verstomde ze de aanwezige auteur en het publiek. Ook jij kan nu ontdekken waarom. Straffe tekst. Straffe speelster.

Over de auteur: MARIA MILISAVLJEVIĆ (°1982) is een Duitse toneelauteur, die ook als dramaturg en regisseur in o.a. het Verenigd Koninkrijk en Canadawerkte. Ze werd geboren in Duitsland, studeerde Engelse literatuur en kunstgeschiedenis en promoveerde in theaterwetenschappen. Haar vaak

bekroonde stukken werden in minstens tien talen vertaald en over de hele wereld opgevoerd.

Het mysterie van de kosmos houdt Thomas Ryckewaert, opgeleid als bioloog en theatermaker, al langer bezig. In 2019 stond hij met Move 37 nog op ons podium naast oerknalspecialist Thomas Hertog. Ook in zijn nieuwecreatie Chaos laat Ryckewaert zich inspireren door de wetenschap - al heeft deze fascinatie gaandeweg plaatsgemaakt voor rouw en verdriet in het licht van de catastrofes die onze planeet en de mensheid bedreigen. Meer dan ooit verdwijnen de grenzen tussen het intieme en het globale, tussen onze binnen- en buitenwereld, tussen de realiteit en de waanzin van fictie. Dat wist sciencefictionschrijver J.G. Ballard in de sixties al. Ryckewaert neemt het publiek mee op een bloedstollende trip langs de highway van ons hedendaagse bewustzijn, waar het persoonlijke en planetaire samenvloeien. Kan je tegelijk rouwen om een geliefde én om het einde van de wereld?

“When life itself seems lunatic, who knows where madness lies? Perhaps to be too practical is madness. To surrender dreams — this may be madness. Too much sanity may be madness — and maddest of all: to see life as it is, and not as it should be!”

― Miguel de Cervantes Saavedra, Don Quixote

Donja Hota vertrekt van het thema van universele opstand in tijden van sociale conflicten en reflecteert op de kracht van individuen om de maatschappij te veranderen.Het begint met een collectief gecreëerd werk waarin het team van kunstenaars hun eigen biografisch materiaal ter discussie stelt. Tegelijkertijd onderzoeken ze het leven en werk van de gevierde en controversiële feministische activiste Nawal El Saadawi; en onderzoeken ze de klassieke 'eerste roman' van de westerse literatuur, Don Quichot.

Donja Hota wordt gecreëerd waar werkelijkheid en fictie door elkaar lopen, waar de held en antiheld botsen, en waar het persoonlijke en het politieke één worden. Dit is een uitnodiging om te kijken naar het transformerende en koppige idealisme waardoor deze kunstenaars en hun fictieve creaties hun leven en dat van anderen veranderden. Het werk wordt gemaakt op een horizontale, collaboratieve manier, met transparantie ingebouwd in vorm en inhoud. Het is een kerndoel om een proces te ontwikkelen dat feministische principes in de praktijk brengt. Of, zoals Saadawi zou aanmoedigen: om niet alleen verbindingen te leggen door kunst te maken, maar ook om te organiseren, zich verheugend in de potentiële dreiging van collectieve actie.

Beroepsduiker VINCE (50) trekt met zijn tienerdochter ZOË (15) op vakantie naar Terschelling, maar heeft een groot geheim: hij is daar niet om te kitesurfen of cranberries te eten, maar om een lading cocaïne op te duiken uit een scheepswrak. De drugs spoelen per ongeluk aan op het eiland en komen in handen van een groepje lokale tieners. Terwijl Vince wanhopig de drugs moet zien op te sporen, raakt zijn dochter bevriend met de jongeren en helpt hen bij hun stuntelige pogingen om de drugs te verkopen. Wanneer Vince gaandeweg beseft dat hij heel wat fouten heeft gemaakt in zijn leven - niet in het minst tegenover zijn dochter - verschuift langzaamaan ook zijn loyaliteit naar de eilanders. Slaagt Vince erin om de band met zijn dochter te herstellen, en samen met haar heelhuids van het eiland af te geraken?

In dit nieuw televisieprogramma waarin nieuw leven in al zijn facetten centraal staat volgen we An Lemmens als gangmaker, als oprecht geïnteresseerde getuige, maar ook als stagiaire vroedkunde die zelf de handen uit de mouwen steekt. An start de opleiding vroedkunde, de mooiste job ter wereld.

Het verhaal van elke moeder is uniek. Doorheen de reeks zoomt An in op een aantal specifieke zwangerschappen en de unieke verhalen achter die zwangerschappen. Een tienermoeder, een bewust alleenstaande mama, een koppel dat na een lang en moeilijk fertiliteitstraject eindelijk zwanger is, een zwangere vrouw op iets oudere leeftijd, ...Allemaal koppels met elk hun eigen motivatie, achtergrond en uniek verhaal.

An begeleidt deze vrouwen en koppels door de laatste maanden van hun zwangerschap. De routine-echo’s bij de gynaecoloog, infosessies over bevallen en borstvoeding, het inrichten van de babykamer, prenatale zwangerschapsyoga, postnatale zorgen voor de baby, een huilbaby of prematuurtje,... Doorheen al deze activiteiten brengt ze ook het unieke karakter van elk van deze zwangere vrouwen in beeld, maar gaat ze ook op zoek naar gelijkenissen.

Suzanne, moeder van drie kinderen, heeft enkele jaren geleden haar baan opgezegd om voor haar kinderen te zorgen. Maar de rol van moeder thuis, eerst bevrijdend, werd al snel een last. Hele dagen zwerven tussen de vaatwasser, de wasmachine en de strijkplank werd al snel een bron van diepe verveling... Dus om deze eenzaamheid te bestrijden, viel Suzanne snel in de alcohol. Van het lekkere aperitief belandde ze enkele maanden in flessen verstopt onder de trap. Tot de dag dat, op weg naar school, alles verandert. Ze verliest de controle over haar voertuig en botst met de stationwagen van het gezin tegen een busstation. Suzanne staat voor de familierechter die haar geen keuze meer laat: ze zal zich moeten laten behandelen in een centrum voor alcoholisten als ze op een dag de voogdij over haar kinderen wil terugkrijgen. Ze komt aan in het centrum en ontmoet daar twee andere vrouwen, Alice en Diane, met wie het begin ingewikkeld is. Maar deze drie vrouwen zullen elkaar leren kennen en samensmelten om hun verslaving te bestrijden. Dankzij Denis, hun sportcoach, zullen ze een programma volgen dat hen in staat zal stellen om de Rallye des Dunes te rijden, een autorace in de Marokkaanse woestijn, de laatste formaliteit om hun bewijs van bekwaamheid te valideren en de controle over hun leven te nemen. De bewoners van het centrum ervaren het spenen echter met moeite en weten niets van mechanica...

Tom wil het kalmer aandoen, maar kan het niet. In ‘Kalm Waes’ wordt hij geholpen door experten die hem gebruiken als proefkonijn. Een experiment rond stress. Ze sturen hem op retraite(s) en testen hem ervoor, tijdens en erna om te zien wat dat doet met zijn stressgevoeligheid. Zal/kan Tom kalm(er) worden?

Patience is een zesdelig misdaaddrama voor de politie dat zich afspeelt in de prachtige oude stad York in het noorden van Engeland. Patience Evans is een jonge burgermedewerkster bij het politiedossiersbureau die door haar autisme een ongewoon opsporingsvermogen heeft. Al snel begint ze de politie te helpen bij het aanpakken van een reeks raadselachtige en lastige misdaden en brengt ze haar unieke inzicht in de onderzoeken. De briljante DI Bea Metcalf herkent haar talenten en neemt haar onder haar hoede. De samenwerking zal zowel professioneel als persoonlijk uitdagend en fascinerend blijken te zijn.

Bookish is het verhaal van een homoseksuele detec3ve die in het na-oorlogse Londen woont en de poli3e helpt bij het oplossen van een reeks fascinerende en ingewikkelde misdaadverhalen in een 3jd waarin het illegaal was om homoseksueel te zijn.Book is een detec3ve die een boekwinkel hee> vol boeken die hem helpen bij het oplossen van vele misdaden. Book slaagt er samen met zijn vrouw en een aantal andere zwervers in om de las3gste zaken op te lossen. Maar wanneer Jack in Book's boekwinkel verschijnt en onder Book's hoede wordt genomen, wordt al snel duidelijk dat Jack veel meer is dan zomaar een zwerver. Deze jongeman hee> een betekenis voor Book uit zijn verleden en naarmate de serie zich ontvouwt, zullen Book en Jake snel de diepere band ontdekken die ze delen.

Wanneer Jon, een mysterieuze nieuwe patiënt, onder hypnose toegeeft dat hij vrouwen vermoordt en van plan is die avond een jonge sekswerker te vermoorden, weet zijn klinisch psychotherapeut dr. Susannah Newman dat hij koste wat het kost moet worden tegengehouden.Maar wanneer Jon uit de praktijk van Susannah ontsnapt voordat de politie arriveert en haar voormalige geliefde, rechercheur Richard Grove uit seizoen 1, weigert actie te ondernemen, wordt Susannah gedwongen om zelf aan een dodelijke missie te beginnen om het meisje te redden.

Susannah komt erachter dat Jon een bekende is bij de politie en spoort Louisa op, een politieagent die aangaf een ooggetuige van een jonge sekswerker te hebben ontmoet die zag hoe Jon haar beste vriendin ontvoerde en vermoordde.Louisa is te bang om te helpen en geeft Susannah een foto van de getuige en spoort haar aan om met haar ex-man Danny te praten, die opgesloten zit in een beveiligde psychiatrische afdeling in afwachting van een proces wegens moord.

Nadat ze Danny's hulp heeft ingeroepen, spoort Susannah Louisa's getuige op, Sapphire, een jonge prostituee die uiteindelijk bekent dat de vriend die ze Jon zag vermoorden niemand anders was dan Susannah en Danny's dochter Christina.De wendingen blijven komen als Susannah erachter komt dat Sapphire het beoogde slachtoffer van Jon is en er volgt een achtervolging waarbij Susannah gewond raakt en Sapphire ontsnapt, achtervolgd door een meedogenloze Jon. Susannah is vastbesloten om de dood van Sapphire te voorkomen en rekruteert voormalig patiënt en ex-special forces- soldaat Jonah. Jonah traint Susannah in het gebruik van een pistool, maar voordat hij haar kan helpen Jon te lokaliseren, wordt Jonah neergeschoten en vermoord door de politie.

Wanhopig, alleen en nu op de vlucht, spoort Susannah Jon uiteindelijk op naar een jachthaven waar ze getuige is van hoe hij een bewusteloze Sapphire op zijn boot laadt. Susannah en Sapphire worden gevangen genomen door Jon terwijl ze Sapphire proberen te redden, en worden met geweld naar het niet meer gebruikte Zeefort in de monding van de Theems gebracht, waar Jon zijn slachtoffers afvoert.

In een beladen laatste confrontatie moet een gevangen en doodsbange Susannah een leven lang psychologische training inroepen om in Jon's hoofd te kruipen en het leven van Sapphire te redden op een manier die ze niet zou kunnen doen met dat van haar eigen dochter...

HEY FUZZY YELLOW is een unieke show. Het valt op, omdat het anders is. Een show zoals je nog niet eerder hebt gezien.

De show is opgebouwd rond een centraal thema dat zich afspeelt in het eerste verhalende deel van de show. Dat deel wordt vervolgens gevolgd door individuele segmenten die zijn onderverdeeld in vier hoofdblokken: kunst, academische vaardigheden, creatieve expressie en sociaal-emotionele vaardigheden.

Ze willen de kinderen die naar de show kijken laten zien dat er veel verschillende benaderingen van een onderwerp zijn en dat elk individu er een zal vinden die past bij zijn of haar talent en interesse. Ieder kind heeft het recht om zich te leren uiten op een manier die natuurlijk en goed aanvoelt. HEY FUZZY YELLOW zal ze die weg laten zien en het vinden van die weg zal helpen om zelfvertrouwen op te bouwen.

Dus dat alles, met een sausje van goed, eerlijk plezier, veel gelach en gekte, grappen en grappige wendingen. Ze geven je een nieuwe ster in een nieuw genre, dat Ze graag noemen: FUNTAINMENT.

De show is op zoveel verschillende manieren uniek, net zoals kinderen op zoveel verschillende manieren uniek zijn.

‘82 Dagen in de Hel’ is een driedelige docureeks die het aangrijpende verhaal vertelt van de slachtoffers die hun toevlucht zochten in de Oekraïense Azovstal fabriek tijdens de Russische bombardementen en aanvallen. In het voorjaar van 2022, toen de havenstad Marioepol werd bezet en constant werd gebombardeerd, vonden duizenden burgers en militairen hun onderkomen in de schuilkelders van een van Europa's grootste staalfabriek. Deze beproeving duurde uiteindelijk maar liefst 82 dagen. De documentaire onthult deze ervaring via intieme interviews, archiefmateriaal en persoonlijke opnamen van de getuigen. Ze schetst de harde realiteit van het ondergrondse leven en reconstrueert de gebeurtenissen met grote nauwkeurigheid. ‘82 Dagen in de Hel’ legt ware verhalen vast van echte mensen die van het ene moment op het andere dakloos werden en alles verloren wat ze hadden. In oorlogstijd liggen emoties dicht bij de oppervlakte en is de dood altijd nabij. De getuigen nemen ons mee naar de schuilkelders van Azovstal en spreken met kwetsbaarheid, moed en soms zelfs humor over hun leven onder de grond. De centrale vraag die opdoemt, is: hoe overleef je dit?

‘82 Dagen in de Hel’ vertelt niet alleen het verhaal van duizenden mensen die streden om te overleven onder de meest gruwelijke omstandigheden. Het gaat ook over de identiteit van een natie. Maar het gaat verder dan enkel Oekraïne en draagt een universele boodschap met zich mee: wanneer ons land en ons leven op het spel staan, kunnen we onszelf tot onvoorstelbare daden bewegen, zelfs in omstandigheden die voorheen ondenkbaar leken. Het getuigt van onze inherente kracht om boven onszelf uit te stijgen.

Een zoektocht naar verbondenheid over generaties heen

Voor zijn nieuwe choreografie ‘Adagiae’ werkt Koen De Preter samen met lokale performers van alle leeftijden. Kempense kerken en hun akoestiek en architectuur vormen het unieke decor. De Preter putte zijn inspiratie uit het boek ‘Adagia’ van de filosoof Erasmus, een boek vol spreekwoorden uit de Griekse en Romeinse oudheid die ook vandaag nog gebruikt worden en tot de verbeelding spreken.

‘Adagiae’ laat ons stilstaan bij eindigheid en eeuwigheid, verleden en toekomst. Samen met de dansers gaat de choreograaf op zoek naar verbondenheid over de generaties heen. Componist Lieven Dousselaere (PONI Collective, Tape Tum) schrijft/speelt livemuziek: ambient, gitaar, beats en samples van klassieke muziek.

Koen De Preter is bekend als choreograaf van ‘To Belong’ (Theater Stap), ‘Tender Men’, ‘J o u r n e y’ (met de toen 86-jarige Alphea Pouget), ‘The House That Built Us’ (UNM), ‘We dance to forget’ en‘followfollow’ (fABULEUS).

Deze voorstelling is de opvolger van ‘urBach’ van choreograaf Helder Seabra die in 2017 een groep Kempense jonge dansers liet schitteren in verschillende kerken.

Luna (26) en Lode (29) zijn al drie jaar hét steady koppel van de groep, tot de trouwe Lode het ondenkbare doet en vreemdgaat. Als hij zijn slippertje vol berouw opbiecht aan flamboyante Luna, komt ze met een bizar voorstel. In plaats van uit elkaar te gaan, haalt ze Lode over om hun monogame relatie te openen. Zo wil ze weer spanning en passie terugbrengen in hun ingedommelde seksleven. Luna heeft haar rock ‘n roll moeder dat al vaak genoeg zien doen, dus waarom zouden zij en Lode het niet proberen?

Dit nieuws zorgt voor heel wat rep en roer in de hechte vriendenkring: iedereen is ervan overtuigd dat een open relatie enkel zorgt voor problemen... Maar naast al het gefrons, ontstaat er ook fascinatie voor wat Luna doet. Haar spicy dates en one night stands veranderen de dynamiek in de groep. De vrienden vragen zich opeens af: is hun eigen leven wel spannend, avontuurlijk en geil genoeg...?

Zo gaat het koppel Sofie (27) en Aisha (25) ook opwinding buiten de deur zoeken, en gebruiken ze Bumble om iemand uit te nodigen in hun slaapkamer. En eeuwige bachelor Fred (28) was altijd al vrijgevochten tussen de lakens, maar ziet door Luna en Lode in dat je ook best promiscuous kan zijn mét een vaste partner.

De vijf vrienden exploreren hun verborgen verlangens allemaal op hun eigen manier, tot ze een point of no return bereikt hebben. Want wat doen ze als er door al die drift en drang ook bedrog in het spel komt?

In ‘Hilly Skate’ zien we hoe de ambitieuze Hilly geselecteerd wordt door een gesponsord skateteam en een ongekende wereld voor haar opengaat vol kicks, adrenaline en uitdagingen. Hilly eindigt het eerste seizoen met het gevoel dat haar grootste droom - deel uitmaken van een schaatsteam - toch niet helemaal is wat ze ervan verwachtte. Daardoor is ze het contact met haar oude ploeg, haar echte vrienden, kwijtgeraakt. En door uit het Frontside team te stappen en weer plezier te vinden in het skateboarden is ze gelukkiger dan voorheen.

In het tweede seizoen ‘Ayo skate’ ligt de focus op Ayo.

De achtdelige serie ‘Elixer’ en gaat over de farmaceutische industrie, ook wel bekend als big pharma. ‘Elixer’ gaat over een vrouw die de leiding krijgt over het internationale familiebedrijf LXR Pharma. Al snel stuit zij op grove misstanden. Het scenario is geschreven door Maaik Krijgsman, die eerder Vechtershart maakte

Heidi redt een eenzame lynx kitten die vast zit in een val in het bos. Zonder medeweten van haar grootvader zorgt ze voor haar nieuwe knuffelige vriend en wil ze nooit meer van hem gescheiden zijn. Wanneer Heidi erachter komt dat de gemeenschap op jacht is naar de familie van de jonge lynx doet ze er alles aan om hem te redden. De lynxen werden gedwongen om af te zakken naar het dorp van de gemeenschap door een modderstroom. Heidi helpt niet alleen de lynx maar ook helpt ze haar grootvader die schoon schip wil maken met zijn verleden en de gemeenschap. Samen bewijzen ze dat we de natuur moeten beschermen als we een gelukkig leven willen leiden. Bijgevolg realiseert Heidi zich dat de kleine lynx bij zijn familie in de wildernis hoort, net zoals ze bij haar grootvader in de bergen hoort.

Een Afrikaanse immigrant arriveert bij toeval, verborgen in een tuinmanswagen, bij een Andalusisch huis met immense tuin. Als er niemand in de buurt is, glipt hij naar de hoofdpoort met de bedoeling te vertrekken. Tot zijn verbazing staat het huis midden op een stadsplein en aan de overkant staat de kazerne van de Guardia Civil. Net op dat moment worden enkele andere Sub-Saharanen geboeid en daarheen gebracht. Bang verstopt hij zich weer in de tuin. Hij ziet dat de muren erg hoog zijn en op het eerste gezicht lijkt het onmogelijk om het huis uit te komen. Bilal, zo heet hij, is net de zee overgestoken en hij is erg zwak, dus besluit hij zich in een schuur te verstoppen en op krachten te komen voordat hij nadenkt over hoe hij daar weg kan komen.

Vanuit de schuur kijkt hij door een raampje naar buiten op het achterterras van het huis. Hij ontdekt al snel dat er maar twee vrouwen in huis zijn. Lupe, de meid, ongeveer 30, die elke ochtend komt, en Carmina, elegant en aantrekkelijk, ongeveer 50 en ongetwijfeld de vrouw des huizes.Bilal is onvoorzichtig en Carmina ziet hem. In plaats van hem eruit te gooien of de politie te bellen, laat ze hem in de schuur blijven. Maar Lupe mag er niet achter komen, dus sluit ze de schuur met een hangslot. Vanaf dat moment blijft bilal 's ochtends opgesloten terwijl Lupe in huis is. 'S Middags wordt hij "een metgezel" van de vrouw, die aandacht lijkt te hebben. Hij ontdekt dat Carmina een karaktervolle vrouw is, wispelturig en onvoorspelbaar en dat het voor hem niet gemakkelijk zal zijn om dat huis uit te komen.

Lupe ontdekt uiteindelijk de aanwezigheid van Bilal, maar ze besluiten het Carmina niet te vertellen. Er groeit een diepe vriendschap tussen de twee. .. totdat de vrouw hun geheim ontdekt.

Wanneer de ambitieuze Hilly geselecteerd wordt door een gesponsord skateteam, gaat een ongekende wereld voor haar open vol kicks, adrenaline en uitdagingen. In de jacht op haar droom, schuift Hilly haar beste vrienden Fons, Otis en Diede aan de kant. Maar is het succes het wel waard om haar vrienden voor te verliezen?

Het overkoepelende thema van de reeks is hoe vriendschap op de proef gesteld wordt door ambitie, familie, zelfontplooiing en de onzekere, doch spannende toekomst.

In 1978 vertrekt haar vader, wijlen VRT-reporter Kris Leysen, met een cameraploeg naar de Verenigde Staten. Voor de openbare omroep interviewt hij er Europese jongeren die daar een jaar lang les zullen volgen. Hij komt terug met beelden, maar ook met verhalen die niemand registreerde. Op zijn eerste avond in Birmingham, werd hij plots gebombardeerd tot “deputy sheriff”. Een idee van de lokale sheriff, opdat de mensen in de stad hem zouden vertrouwen en met hem zouden willen spreken. Fien wil de studenten van toen terugvinden en de stad en de mensen weer opzoeken. In de hoop het oude verhaal te kunnen bevestigen, en nieuwe verhalen te vinden. Hoe is de plek veranderd in de voorbije 40 jaar? En wat zal er nog veranderen in de toekomst? Waar zijn de studenten van toen intussen terechtgekomen? Wat hoopten zij te vinden in Alabama, en hoe kwamen ze terug? Een vraag naar vroeger en nu, naar onderwijs, naar samenleving, naar tijd, en naar hoe je sheriff kan worden in een ander land.

Deurdedeurdeur is een hilarische deurenkomedie over het wel en wee van een theatergezelschap tijdens de repetities en tijdens hun toernee. U ziet de voor- en achterzijde van de mensen en het toneel: het decor, maar ook de acteurs en de regisseur die in de coulissen te kampen hebben met verliefdheden, gebrek aan professionalisme, jaloezie en drank.Onder het motto ‘geen genre is ons te gek’, ging SKaGeN met Deurdedeurdeur de uitdaging aan om vér te gaan in ambachtelijke beheersing, in timing, in "comedy". Dat gebeurde voor het eerst in 2008. Dat beviel hen en het publiek zo goed dat ze het nog eens overdeden voor de Antwerpse Kleppers in 2015.

Nu brengt een jonge diverse spelersgroep de voorstelling 4D. Onder begeleiding van Bruno Vanden Broecke en Nyira Hens herwerken ze de klassieker, in het originele decor, maar met andere insteken en een zoektocht naar hoe de "klassieke" rollen in dit stuk vanuit een eigentijdse en diverse invalshoek bekeken en gespeeld kunnen worden.

In Opening Night willen we in spel en schriftuur onderzoeken hoe we op scèneGrote Gevoelens kunnen representeren, een zoektocht die we ‘De Nieuwe Emotionaliteit’ noemen. Lukt het ons om op toneel overtuigender gevoelens te tonen dan in deemotioneel gesatureerde en geformatteerde samenleving en beeldcultuur? We onderzoeken of het streven naar grootse gebaren –in de kunst, in het leven – nog van deze tijd zijn. Hoe weop een overtuigende, wanhopige manier barok kunnen zijn, en toch geloofwaardig.Het vertrekpunt van deze productie vormt het uitzonderlijke filmwerk van John Cassavetes en het acteerwerk van zijn vrouw Gena Rowlands. Opening Night laat zich inspireren doorhun kunde om menselijke relaties en emotionele uitzonderingstoestanden met eenzeldzame gevoeligheid te laten zien, hun bekwaamheid om voor de camera kwetsbaarheid te vinden die bijna shockerend is omdat je het nauwelijks nog ziet. Even geestig als zuiverend, even spontaan als geregisseerd.

Zoals Olga (2013) een nieuwe Tsjechov is, wordt Opening Night een nieuweCassavetes: menselijke intriges – veel duo's, trio's, kwartetten en tutti's –, onuitgesproken kwetsuren, veel liefde, en humor. Opening Night wordt barok, een filmisch spel, een flirt met pathetiek en sentimentaliteit. En altijd ook het tegendeel.

Liefst dertig jaar na hun iconische Zaalshows – de rode en de gele, met 1.150 voorstellingen voor 550.000 bezoekers, van 1989 tot 1995 – is het legendarische duo Vermeire-Verschueren, fris als groentjes, eindelijk klaar voor een ‘Zaalshow 2.0’.Vindt Fonske Verzele de huidige stand van zijn relatie met Marie-Louiske nogal complicated? Ontpopt DDT zich tot mobiliteitsexpert? Een reiziger met de wereld aan z’n voeten en een boer met stikstofoverschotten geven alvast present. Maar heeft Jacques ook voldoende zelfspot om een televisierecensent over De Vermeires aan het woord te laten? Alles voor een gulle lach die onstuitbaar door de zaal rolt.Jacques gaat zingen, Jacques gaat dansen, Jacques gaat volledig los in ‘Zaalshow 2.0’. ‘Zaalshow 2.0’ is de nieuwe, groene dimensie van wat dertig jaar geleden al op hilarische wijze historisch was. De bekendste smoelentrekker van het land doet het anno 2023 zowel sneller als snediger dan ooit.U weze bij deze gewaarschuwd: “we will woke you!”

Els De Schepper, dé leading lady van de Vlaamse cabaretwereld, tourt volgend theaterseizoen met de show “WAT DOE IK HIER?”. Een hilarische “Talkshow on Tour” overde zin én onzin van het leven, met elke avond een andere unieke centrale gast. BV’s, wetenschappers, topsporters, kunstenaars, religieuze leiders, schrijvers, activisten, journalisten, enzovoort... Allen zullen ze doorheen het theaterseizoen de revue passeren.

Op haar eigen humoristische wijze vraagt Els De Schepper haar gasten de kleren van het lijf, om zo te weten te komen wat voor hen het leven zin geeft. Allen worden ze door Els én een hele resem van haar bekende typetjes op lichte én diepzinnige manier op de rooster gelegd, zodat ze zich al snel zullen afvragen: WAT DOE IK HIER?

Samen met haar side-kick Stef Boers loodst Els het publiek én haar centrale gast door sketches, liedjes, kwisjes en uitdagingen met als doel de ultieme vraag te beantwoorden:“WAT DOE IK HIER?” Waar ben ik eigenlijk mee bezig op deze wereld, in dit leven, in dit lijf? En hoe zorg ik dat het de moeite blijft? Uiteraard zullen Tante Rita, Nonkel Richard, Sonja én Klein Elske zich op hun eigengereide wijze mengen in de gesprekken.

“WAT DOE IK HIER?” is hilarisch en diepzinnig tegelijk. Absurd én educatief! Een mix van Monthy Python/de Ideale Wereld met Oprah Winfrey/Arjen Lubach en een vleugje Zomergasten.

In Wie niet weg is, is gezien! maak je kennis met zij, hij en hem. Zij speelt zonder woorden met woorden. Hij tokkelt op zichzelf en op wat hem omringt. Hem duikelt en struikelt. Zo komen ze samen tot een nieuwe taal vol extraverte energie en eenvoud en vertellen een verhaal van blijven, zijn en worden.

Ik, Israels is een sterke vertelling van de geschiedenis van de twintigste eeuw, Sofie Decleir en de Hartenspelers van HETGEVOLG spelen.

Theatermaker Marit Stocker beschrijft het leven van haar Joodse grootouders, de familie Israels, waaronder de schilders Jacob en Joseph Israëls. Haar overgrootmoeder, Henriette Israels vluchtte tijdens de tweede wereldoorlog naar Zwitserland en stichtte daar een nieuw gezin. Bij terugkomst in Amsterdam was haar hele familie gedeporteerd naar verschillende concentratiekampen zonder enige kans op overleven. Het schuldgevoel dat deze vrouw met zich meedroeg weegt generaties later nog steeds door. Marit Stocker kijkt in “Ik, Israels” dit trauma recht in de ogen en schrijft aan de hand van haar familiegeschiedenis een verhaal waarin discriminatie, rascime en rassenhaat - meer dan termen – hartverscheurend zijn en mensen tekenen voor de rest van hun leven.

In “ Ik, Israels” beschrijft Marit Stocker een nieuw gevoel van verbinding van haar leven met het verloop van de geschiedenis. Zelden zal een verhaal ervoor zorgen dat het landschap waarin het zich afspeelt en de mensen die er in wonen, zo verankerd raken in de harten van het publiek als dat bij “Ik, Israels. “

Wat is tenslotte angst anders dan een gebrek aan controle door de rede? Edgar Allan Poe's personages trachten verschijnselen te verklaren die aan hun begrip lijken te ontsnappen. Ze formuleren hypothesen en voorspellingen, vertrouwend op zintuiglijke waarnemingen. Maar meestal blijkt hun redenering onjuist en ontstaat er een gevoel van naderende en oncontroleerbare dreiging. In de verhalen van Poe zijn situaties van direct gevaar eerder zeldzaam. Daarentegen komt geanticipeerde en ingebeelde angst veel vaker voor: het gevaar schuilt niet in de buitenwereld maar in onszelf.

Een eigenaardig kenmerk van zijn poëzie is Poe's voorkeur voor omgevingen, objecten of fenomenen met een abstracte, zelfs geometrische kwaliteit. De slinger van The Pit en de Pendulum, de plattegrond van het paleis van The Masque of the Red Death, of het abstracte schimmenspel van schilderijen in The Fall of the House of Usher, zijn slechts enkele van de vele mogelijke voorbeelden. Vorm en ruimte worden bij Poe heel vaak beschreven in termen van kleur, vorm, textuur, beweging. Indirect stelt hij zo de perceptie van die fenomenen in vraag.

Juist in deze balans en verkenning van de grenzen tussen werkelijkheid en verbeelding, tussen zintuiglijke waarneming en ongrijpbaar mysterie, tussenrationaliteit en irrationaliteit, schuilt de fascinatie voor dewereld van Poe.

Met HAUNTED produceren HERMESensemble en de jonge wolven van Nemø ensemble een verzameling composities geschreven door Pietro Dossena geïnspireerd door het literaire werk van Edgar Allan Poe. Samen onderzoeken ze de fascinerende elementen die hij gebruikte in zijn schrijven en vertalen ze naar het podium via muziek en performatieve elementen. Haunted brengt de eigenaardige wereld van Poe tot leven in een multimediale voorstelling die ons laat nadenken over hoe we onze wereld ervaren. De perceptie van het publiek wordt daarbij in vraag gesteld: hoor ik wat ik denk te horen? Zie ik wat ik denk te zien? Een prikkelende voorstelling die onder de huid kruipt.

Chris en zijn jeugdvrienden Kofi en Blackson zijn wat Vlaamse senioren ‘hangjongeren’ zouden noemen. Ze spenderen het merendeel van hun dagen in ‘de zithoek’: oude sofa’s die ze neergezet hebben op het grasveld voor het armtierige appartementsgebouw waar ze wonen, in Antwerpen Noord. De drie beginnen met een achterstand aan het leven. Ze zijn niet enkel van arme komaf, ze hebben ook “een andere huidskleur”. In hun sofa’s filosoferen de jongens, samen met de witte Tina, over het leven, op hun eigen, onnavolgbare manier. Chris wil acteur worden en probeert op te vallen tijdens audities. Hij heeft steile ambities: hij wil binnen een jaar de hoofdrol in een Vlaamse serie of film. Maar de enige audities die hij mag doen zijn voor typische ‘zwarte’ rollen: poetsman, lid van een jongerenbende, immigrant, sporter, ... Hij wil méér. Helaas blijkt er niet meer te zijn. Toch geeft Chris niet op. Hij gaat 100 procent voor zijn droom ook al krijgt hij amper kansen. In afwachting van zijn grote doorbraak, proberen de jongens zich door het leven te navigeren zonder in de typische valkuilen te trappen van hun wijk, waar criminaliteit en de hang naar snel geld een belangrijke rol spelen en een grote aantrekkingskracht uitoefenen op de jongeren. De kameleons doen het op hun manier. Tot hun droom uitkomt, proberen ze op een creatieve manier geld te verdienen – door feestjes te organiseren. Dat gaat niet helemaal zoals gepland. Meer zelfs: alles loopt in het honderd. Zozeer zelfs dat de vriendschap tussen de jongens onder druk komt te staan. Chris leert uiteindelijk dat hij niet mag afwachten: de kansen zullen niet komen, hij moet ze zelf creëren. Als er geen rollen op zijn lijf geschreven zijn, moet hij dat dan misschien maar zelf doen. En dus creëert hij een reeks, met de titel ‘Kameleon’. De reeks die hij schrijft is de reeks die de kijker te zien krijgt. Maar dat beseft die kijker pas tijdens de laatste scène van de laatste aflevering

Quentin Blake’s Mooiste Verhalen is een unieke verzameling van zes geanimeerde verhalen, gebaseerd op de boeken van de wereldberoemde tekenaar en verteller, Quentin Blake.Van de 90 jaar die Quentin Blake ondertussen op de wereld rondloopt, zijn er maar liefst 70 (!) waarin hij zichzelf met trots een internationale bestseller kan noemen. Hij schreef en illustreerde meer dan 500 boeken en won met zijn unieke tekeningen en boeiende verhalen het hart van menig lezer over de hele wereld.

Met een buitengewone mix van handgetekende illustraties, digitale animaties en een iconische Vlaamse stem als verteller, willen we Quentin Blake’s mooiste verhalen graag voor de allereerste keer naar de Vlaamse huiskamer brengen. Voor de jonge kijker zal het spannend en onbekend zijn, voor de oudere kijker zal het een gevoel van nostalgie met zich meebrengen.Van Jack & Nancy’s dolle avonturen op een eiland tot Zagazoo’s gekke streken ... het zijn prachtig geïllustreerde verhalen over vriendschap, plezier en het beleven van avonturen. Ze zijn visueel het neusje van de zalm en kunnen perfect passen in het kwalitatieve aanbod dat Ketnet aan de jonge, geboeide kijker wil laten zien.

Een hartverwarmende, romantische kerstkomedie over Mina, een eeuwige single, die zich laat ompraten door haar goedbedoelende familie om dit jaar elke dag van de kerstvakantie kerst te vieren. En elke dag mag één familielid één blind date aanbrengen. Elke aflevering staat voor één dag, één date. De reeks werkt toe naar kerstdag, en naar het antwoord op de vraag: krijgt Mina een lief voor kerst?

2007. De wet op de afluisterpraktijken wordt drastisch uitgebreid omdat België de strijd tegen de georganiseerde misdaad dreigt te verliezen. Er wordt een afluistereenheid opgericht, specifiek om ‘superbendes’ ten val te brengen. Maar wat bijzonder is: twee leden van deze eenheid, Roman en Meyrem, zijn blind. Zij krijgen al hun hele leven af te rekenen met onwennige reacties, met onderschatting, betutteling, scepsis. Tot ze boven zichzelf uitstijgen en hun beperking een uitzonderlijk talent blijkt.

Unieke verhalen rondom een kind, met invloed op het kind

What No One Sees / What Nobody Sees is een bijzondere documentaireserie die geheel rondom het kind is opgebouwd en waarin het kind zijn of haar verhaal vertelt. Levensverhalen waar het kind zelf geen invloed op heeC gehad, maar wel een bijzondere lading hebben. Zaken waar het kind zelf eigenlijk niets mee te maken heeC maar die een onmiskenbare impact hebben op hun leven. We belichten een delicaat onderwerp, soms leEerlijk, vanuit het leven van de kinderen zelf.

In elke aflevering presenteren we twee verschillende kinderen waarbij hun verhaal centraal staat. Ze vertellen hoe ze omgaan met een moeilijke kwesHe die buiten henzelf is ontstaan, maar die een levensgrote impact heeC op hun jonge leven. Bijvoorbeeld omdat een van de ouders vecht tegen jong dementeren of een ouder midden in een overgang van man naar vrouw zit of andersom. Of omdat een faillissement de ouders dwingt tot een plotseling volledig afgeslankt leven. De verhalen komen van de kinderen in hun woorden en worden door hen verwoord. Een ambiHe die we koesteren om leEerlijk en figuurlijk in de wereld van de kinderen te vertoeven.

In vijf verschillende hoofdstukken worden de verhalen van de hoofdpersonen op een eerlijke, betrouwbare en grensverleggende manier gefilmd en geïnterviewd. De achtergrond van het verhaal wordt neergezet met knisperende animaHes. En binnen elk verhaal geven we duiding aan het verhaal door een natuurlijke interrupHe van een psycholoog/filosoof. Door in deze verschillende hoofdstukken te werken, zijn we ervan overtuigd dat we de aandacht van de kijker kunnen vangen en vasthouden.

Deze serie bouwt voort op het succes van de internaHonaal gelauwerde serie Scars of Life, want we ontvingen een iEmmy award en een nominaHe voor een Rose D'or Award. Een bijzondere eer en erkenning voor ons werk waar we ongelooflijk trots op zijn. Maar... bovenal willen we verhalen brengen van kinderen, voor kinderen. Verhalen die anderen raken en waarvan we hopen dat ze een kind een handvat geven om zelf aan de slag te gaan. Elk kind verdient het om gezien en gehoord te worden.

“Een familie verplant je niet”

De pater familias en uitbater van een lokaal tuin- centrum ontdekt dat er in de buurt een nieuwe, moderne hyper-tuinmarkt zal komen. Vanaf nu heeft hij maar één doel: met zoveel mogelijk, vol- gens hem vernieuwende, volgens zijn gezin zotte ideeën de familiezaak redden van de ondergang. Ze moeten groeien om te kunnen blijven bloeien, en de hele (extended) familie moet zich mee in de strijd gooien.

Op een geheim eiland, ergens midden in de oceaan, woon Rufus samen met de andere zeemonsters. Hij houdt zich op zichzelf omdat hij anders is dan de andere zeemonsters - hij kan niet zwemmen. De zeemonsters genieten van een gelukkig en zorgeloos leven, maar hebben één grote angst: door mensen ontdekt te worden. Gelukkig hebben ze oom Ludvik om hen te beschermen. Hij heeft Chinees drakenbloed in zijn aderen, kan rook uit zijn neusgaten blazen en het eiland in rook verbergen als er een schip in de buurt komt. Op een dag, wanneer oom Ludvik ziek wordt en het lot van de zeemonsters in gevaar komt, daagt Rufus zichzelf uit om te bewijzen wat hij is. Hij moet zijn eiland redden zodat ze niet ontdekt worden door mensen, en dit helemaal alleen.

Maipo Film is een van Noorwegens toonaagevende productiebedrijven van speelfilms en dramaseries. Met meer dan 40 producties sinds de oprichting van het bedrijf in 2000, heeft Maipo Film een solide positie verworpen binnen de Noorse en internationale markt.

We mogen gerust zeggen dat de film Ferry, over het begin van de criminele carrière van Ferry Bouman, een groot succes was. De cast was sterk, het plot meeslepend en de nodige actie was ook alom aanwezig.De opnames van ‘Ferry de reeks’ (die de brug vormt tussen de film en seizoen 1 van Undercover) zijn nog maar net afgerond en er is al sprake van tweede film. Veel kunnen en mogen we nog niet vertellen maar 1 ding staat vast, Frank Lammers zal er zeker bij zijn

Onze haven is de tweede grootste van Europa en de grootste economische motor van ons land want elke dag gaan er 60 000 mensen naar hun werk. Een wereld op zich, een microkosmos die we totaal niet kennen en daar brengt deze realityreeks verandering in. Eindelijk duiken we die boeiende en verrassende arena in en gidsen een tiental straffe figuren ons door hun boeiende wereld. Van douanier over loodsman tot aalmoezenier. En jawel, niet elke havenarbeider is een stoere kerel, er staan ook heel wat vrouwen hun mannetje. De Haven, een avontuurlijke reis door de meest exotische bestemming van ons land. 

Op een vroege ochtend wordt de dertienjarige Minke Moorman onderweg naar school ontvoerd. 3 jaar later duikt ze uit het niets weer op, compleet verwilderd en met een mysterieuze vleugeltatoeage op haar rug. Wanneer Minke weer naar huis mag en moet her-integreren,

is dat niet makkelijk voor het gehele gezin. Minke is natuurlijk veranderd door haar traumatische ervaring en zonder dat iemand het weet wordt ze vanuit de schaduwen nog altijd door haar ontvoerder bespeeld: nog steeds verkeert zij onder de vleugels van De Sphinx. 

Sphinx is een psychologische thriller gebaseerd op het monster uit de Griekse mythologie. 

Collin speelt zijn laatste noten op de piano, grijpt zijn spullen bij elkaar en spurt het internaat uit. Broer Gilles speelt nog even voetbal op het pleintje en vertrekt met de fiets naar papa.

Dit is het begin van een zomer waarin Collin (12) en broer Gilles (14) de vakantie doorbrengen met papa. Papa zit in het leger, waardoor ze hem weinig zien en hij er altijd weinig is geweest. Maar deze maand is helemaal anders. Al het hele jaar kijken ze uit naar die ene zomermaand die ze met papa kunnen spenderen. Van een dagje naar zee tot samen naar de schietclub gaan en meer te weten te komen over papa's werk en de oorlog.

Hoewel Collin geïnteresseerd is in het militaire leven van papa, heeft hij toch een heel andere blik op de wereld. Hij droomt van een leven als Elton John, in het midden van een podium. Hij houdt van de glitter en glamour van de showbizz terwijl zijn broer houdt van typische jongensdingen, zoals voetbal. Collin beseft dat hij erg verschilt van zijn stoere broer Gilles en militaire papa Karl. Maar wat betekent dat nu net “stoer zijn’, en "jongen zijn"?

We brengen Collins kleurrijke mijmeringen tot leven. In een 'mindbox' (letterlijk: wat er zich afspeelt in zijn hoofd) ziet hij zichzelf als een groots artiest op een podium staan en droomt hij van een toekomst als muzikant. Kortom, in deze dromerige ruimtes kan echt alles! In zijn hoofd stelt hij zich ook vragen bij wat hij ziet, zijn omgeving waar hij zich vaak niet in herkent, en reflecteert hij over wat een jongen nu precies jongen maakt. De stem in zijn hoofd vormt de voice-over van deze kortfilm en vertrekt dan ook vanuit deze ruimte.

In de loop van vakantie botst Collin geregeld met zijn papa en zijn ‘compleet verschillende’ broer. We volgen mee met discussies aan de eettafel over papa’s huisregels tot ruzies over welke muziek mag opstaan in de auto. Maar Collin vindt ook verbinding met papa en Gilles als ze een dagje naar zee gaan of een uitstap doen naar de jaarkermis. De film eindigt op een grand finale waarin Collin het beste van zichzelf geeft achter de piano in de mindbox, terwijl in cross-cut montage de zomer voor zijn ogen voorbij flitst. Een zomer waarin hij voor het eerst acceptatie vindt van zijn omgeving. Het wordt duidelijk dat papa ondanks hij helemaal andere dromen had dan Collin, toch heel trots is op zijn ambitie en lef.

Achter de gevel van de Korenbloemstraat 29 deelt Yvonne al 56 jaar lang lief en leed met haar dochter Marleen, die een fysieke en mentale beperking heeft. Maar wanneer Yvonne alzheimer krijgt verandert alles: moeder en dochter worden voor het eerst in hun leven van elkaar gescheiden. Hun band lijkt van bij de geboorte onvoorwaardelijk, maar is dat wel zo?

Yvonne en haar dochter Marleen zijn al 56 jaar lang onafscheidelijk. Alles staat in het teken van Marleen, die een fysieke en mentale beperking heeft. Maar wanneer Yvonne alzheimer krijgt, neemt hun leven een dramatische wending. Op 13 oktober 2020 moeten Yvonne en Marleen elkaar voor het eerst loslaten. Yvonne vertrekt naar een woonzorgcentrum en Marleen moet noodgedwongen verhuizen naar een klein appartement.

Korenbloemstraat 29 toont hun laatste dagen samen en de weg die ze afleggen tussen de eerste nacht alleen en het moment waarop Yvonne niet meer weet wie haar dochter is.Terwijl Yvonne steeds verder weg glijdt van de vrouw die ze ooit was, gaat voor Marleen een nieuwe wereld open. Ze scheurt zich los van haar moeder en wil haar niet meer bezoeken. Maar wanneer moeder en dochter elkaar één jaar na het afscheid, op Yvonnes verjaardag, voor het eerst terug zien is alles weer even zoals vroeger. Heel even, want alzheimer maakt alles kapot, zelfs een schijnbaar onverwoestbare band tussen moeder en dochter.

De kijker volgt het verhaal door de ogen van Jasper, die niet alleen regisseur is, maar ook de kleinzoon van Yvonne. Hij is stille getuige van een rauw en pijnlijk liefdesverhaal tussen zijn oma en zijn tante. Een verhaal over afscheid nemen van mensen die we graag zien en het lot dat ons allen te wachten staat: het einde.

Er werd beslist dat deze docureeks gemaakt wordt op doelgroep. Een ‘must see’ voor iedereen die zijn persoonlijke held nog beter wil leren kennen, aan de hand van nieuwe beelden die een ander perspectief bieden dan wat we online zien.We doen dit aan de hand van vier ambitieuze krachtlijnen:

- Wat betekent het om influencers te zijn?- Wie is de echte persoon achter de influenceer? - Verhelderende content als krachtlijn.- De influencer in de maatschappij.

We landen bij iedereen op dezelfde manier: hoe zie je jezelf over enkele jaren. Komt dit goed? Duurt dit eeuwig? Of moet men in het nu staan en daar genoegen mee nemen, alles eruit persen? Zit er nog een grote verandering aan te komen in het levenspad. Is Influencen een begin van iets of het einde van een periode op een bepaald moment?

In het eerste seizoen van Lisa maken we kennins met het titelpersonage, vertolkt door Tinne Oltmans, die droomt van een carrière als creative in het hippe marketingbureau vlakbij haar huis. We zien haar uitgroeien van een bang en verlegen meisje tot een vastberaden vrouw die de strijd aangaat met haar halfzus Katja (Anouck Luyten) om de job van haar leven. Dat ze intussen ook het hart steelt van Jonas (Oscar Willems), marketeer en zoon van de zaakvoerders, is mooi meegenomen. Maar net wanneer alles op zijn plaats lijkt te gaan vallen stoot Lisa op nieuwe obstakels. 

De beminnelijke Lucie werkt als productie-assistent voor de regionale televisiezender RegioTV. Ze wil hogerop, maar daar heeft haar baas Bart geen oog voor. Lucie beslist om haar ontslag te geven. Ze begint elke dag -en elke aflevering- met de gevleugelde woorden: 'Vandaag is mijn laatste dag.'Maar net voor ze haar ontslag kan indienen, houdt iets haar tegen. Dat is elke aflevering iets anders: zo denkt ze dat ze een belangrijke presentatie mag geven, of vermoed dat ze zwanger is, of ze krijgt een uitzonderlijke klik met de nieuwe collega. Lucie smijt zich elke keer op haar nieuwe opdracht, met de hulp van chatbot OLI, de virtuele assistent van het kantoorgebouw. Lucie chat met hem over alles wat ze doet, denkt en voelt. Wat Lucie nog niet weet, is dat chatbot OLI eigenlijk de charmante jongeman Olivier is, die haar elke dag vriendelijk begroet aan het onthaal.Op het einde van de dag blijkt het allemaal (behalve OLI) een misverstand te zijn: Lucie mocht de presentatie niet geven, ze is niet zwanger en de nieuwe collega is een absolute douchebag. Lucie doet er alles aan om alsnog haar ontslag te geven, maar haar baas Bart is op dat moment onbereikbaar.Lucie beslist dan: ‘Morgen is mijn laatste dag.’

The Isomo Project II is een dansvoorstelling waarin de relatie tussen taal, beweging, waarneming en transformatie wordt onderzocht. Het uitgangspunt is omte experimenteren met audiodescriptie: de voorstelling verdiept zich in het beschrijven van dans en wil van die beschrijving zelf een esthetische ervaring maken zodat beweging ook toegankelijk wordt voor mensen die slechtziend of blind zijn. Hoe luister je naar beweging? Hoe kan taal geïnterpreteerd worden als bewegingsvorm? The Isomo Project II zet in op nieuwe visuele woordenschat voor de omschrijving van beweging, dans en diverse lichamen. Samen met dansers Saïd Gharbi, Hernán Mancebo, Anya Senognoeva en muzikanten Kobe Proesmans en Aarich Jespers (The Colorist) worden in de voorstelling verschillende manieren van visuele en auditieve percepties afgetast.

'The Isomo Project II' is een dansvoorstelling waar het gebruik van audiodescriptie deel uitmaakt van het creatieve proces. Deze artistieke keuze daagt het publiek uit om een nieuwe beleving van kunst te omarmen waarin invaliditeit op zichzelf een esthetische waarde vertegenwoordigt. Voor deze creatie wordt er gewerkt met een inclusieve cast van drie dansers, waarvan één danser met een visuele beperking. Twee muzikanten zorgen voor de muzikale live begeleiding en staan mee op de scene. Daarnaast werken we met een lichtontwerper die de voorstelling mee opvolgt en een sound engineer die live soundscapes en audiobeschrijvingen mixt.

In deze rare, hebzuchtige, kwade, egoïstische tijden. Stel je voor. We hebben een stoet van kwetsbare mensen. Eén voor één bieden ze de wereld een geschenk aan. Iets waarvan ze overtuigd zijn dat de wereld er beter van wordt. Misschien is het een lied. Misschien een verhaaltje. Misschien een voorwerp dat ze hebben gekregen van hun vader. Of iets wat ze meegebracht hebben van hun vaderland. Maakt niet uit wat. Maar het is dierbaar, heel dierbaar. En toch willen ze het afstaan, ze willen het ten geschenke geven. Misschien weten ze aan wie ze dat willen geven. Aan die ene persoon die ze dankbaar zijn. Die ene persoon die ze maar 1 keer hebben gezien maar die een onvergetelijke indruk liet. Die ene klootzak die hen voor het leven heeft getekend. Het kind dat ze verloren hebben. Die ene geliefde aan wie ze alleen maar op met dat geschenk kunnen zeggen hoe graag ze die zien. Of misschien willen ze het aan de wereld geven. Aan de wereld van morgen.

Een parade van mensen met geschenken. Een podium vol geschenken. Waardoor de wereld misschien – maar misschien ook niet – 1 millimeter verschuift en 1 millimeter mooier wordt.

Frank Jacobs lijkt gelukkig: een goed huwelijk, toffe baan, een zoon die in zijn voetsporen treedt, wat wil een man nog meer? In Frank zijn geval ‘vrouw zijn’! Een geheim dat hij al jaren met zich meedraagt. Frank besluit niet langer te zwijgen, hij wil ermee naar buiten treden en verder door het leven gaan als ‘Francine’. Maar wie brengt hij als eerste op de hoogte? Al zeker niet de praatzieke opdringerige buurvrouw Cecile, als zij dit te weten komt, gaat het nieuws gegarandeerd als een lopend vuurtje. Hij besluit de hulp in te roepen van een gerespecteerd psycholoog, althans dat wordt verteld, maar of dat wel zo’n slimme zet is? Vrouwlief is natuurlijk ook een te nemen hindernis, of is zij stiekem al op de hoogte? De zoon in elk geval niet, hoe gaat hij reageren op dit nieuws?

Een heerlijke transformatie-komedie met misverstanden, knotsgekke personages, en onverwachte wendingen, maar met respect voor het thema.

Vlaanderen.... een lap grond van nog geen 14 000 vierkante kilometer waar we met z’n 6,5 miljoen wonen, werken en leven. En dat doen we al heel erg lang... Wie waren de mensen die hier voor ons rond liepen? Hoe zag hun leven eruit? Wat waren de grote keerpunten in onze geschiedenis? Onze inzichten over dat verleden veranderen, samen met de wetenschap, nog elke dag. In Het Verhaal Van Vlaanderen zoekt Tom Waes, samen met historici en specialisten, uit wat we op dit moment weten over ons verleden. Het Verhaal van Vlaanderen zet in op spectaculaire re-enactments van de meest dramatische momenten uit onze geschiedenis. Drama, maar dan echt gebeurd. En op Tom Waes die met zijn bekende nieuwsgierigheid en enthousiasme in dat verleden duikt. Op zoek naar de puzzelstukken van het verhaal van Vlaanderen.

Kan teruggaan in de tijd alles veranderen?

DEJA VU_2 vertelt het aangrijpend liefdesverhaal en intiem psychologisch drama van HALIM (26 jaar) die aan de start van zijn volwassen leven en carrière, de liefde van zijn leven EVA (24 jaar) probeert terug te winnen.

Sinds Eva hem heeft verlaten, heeft het leven geen zin meer. Tot HALIM per toeval een bedrijf ontdekt dat hem in de mogelijkheid stelt om terug te keren in de tijd.

HALIM aarzelt niet en hij probeert niet alleen zijn relatie te redden, maar ook zijn advocatenkantoor en zijn disfunctionele familie.

HALIM realiseert zich al snel dat zelfs de kleinste keuzes gevolgen hebben - even oncontroleerbaar als onverwacht - voor zijn leven en dat van de anderen.

En ook al kan HALIM de tragische gebeurtenissen stoppen voordat ze plaatsvinden, hij kan de herinneringen en de emoties die ermee gepaard gaan niet uitwissen.

En niets zal zonder gevolgen zijn.Wie heeft niet ooit terug willen keren in de tijd en de loop der gebeurtenissen willen veranderen? En wat als je een tweede kans zou krijgen, een PLAN B?

Diep in de underground scène van Casablanca vechten jongeren tegen de repressieve regels die Marokko hen oplegt. Dat doen ze via hun eigen illegale tegencultuur: ’Nayda’.

Nayda is muziek, beeldende kunst, fashion en rave parties. Nayda vertrekt vanuit de Marokkaanse tradities en gooit ze volledig overhoop. Mannelijke buikdansers, vrouwelijke metaldrummers, strakke djellaba’s en rappers die de koning in vraag stellen.

Ondergronds, maar wijdverspreid via social media vinden de meest uiteenlopende jongeren elkaar in een gedeelde droom: de traditie vernieuwen. Wat ze creëren is uniek en levensgevaarlijk. Wie betrapt wordt vliegt in de cel of wordt verbannen.

Een risico dat hun creativiteit alleen maar aanwakkert.

In ULTRA’S nemen gepassioneerd Antwerpfan Johannes Faes (aka Tourist leMC), en fotograaf, regisseur en KAA Gent-supporter Jef Boes ons mee op een zoektocht naar wat de ‘harde kern’ van het voetbal echt is. Een bende hooligans, vechtersbazen, supporters tot de dood, zuiplappen, fabrieksarbeiders, harde werkers, zelfstandigen, boekhouders, advocaten, CEO’s, trainers, vaders, toffe nonkels.

ULTRA’S neemt ons mee naar een plek waar niemand welkom is om een inzicht te geven in een wereld die bol staat van geheime codes, illegaliteit en agressie. Maar ook van vriendschap, trots, doorzettingsvermogen en respect.“Ge kunt geen lid van ons worden. Ofwel zijt ge hard, ofwel zijt ge zacht.”

Deze documentaire zoekt een sleutel tot één van de best gesloten deuren in de Belgische voetbalwereld, naar de harde, harde supporterskernen. De weg naar zo’n harde kern is hobbelig, onherbergzaam en gevaarlijk. Daarom loopt het reilen en zeilen van de crew, op zoek naar de kern, als een rode draad doorheen deze docureeks.

In een centrale war room komen de makers geregeld samen om nieuwe tips en informatie uit te wisselen, maar ook daarbuiten wordt alles dat kan leiden naar een ingang tot een harde kern gedocumenteerd: telefoongesprekken, whatsapp-conversaties, twijfels over het project, hatelijke voicemails, nieuwsflashen, troebele gsm-filmpjes, een bedreiging voor één van de makers, een bijsturing van de zender.

Verhalen worden verteld en getoond van ongemakkelijke bustrips met zware jongens naar een verre uitmatch, van een geplande afspraak met één hooligan in Rotterdam die helemaal anders uitdraait en van een camera vol gevoelig materiaal die door de politie in beslag wordt genomen.Ondertussen duikt Tourist met Jef steeds dieper het wereldje in. We volgen hen naar de stamcafés van de grote ploegen, ze ontmoeten onverschrokken ultra’s van kleinere ploegen met grote verhalen, ze zijn getuige van een groots opgezet gevecht tussen twee rivaliserende clans en komen zo alsmaar dichter bij de kern van de harde kern.

Om daar een antwoord te vinden op de vraag: Horen we erbij? Of is het hoog tijd voor ons om weg te lopen?

“I believe that the similarities among the human beings on this earth and its various lands, and among its cultures and its faiths, far outweigh their differences.” (Asghar Farhadi)

Na de voorstelling A Separation (2020) duikt tg STAN opnieuw in het oeuvre van de Iraanse filmmaker Asghar Farhadi, ditmaal met zijn volgens cinefielen beste film: About Elly. Met een groep van elf toneelspelers, waarin verschillende generaties en afkomsten vertegenwoordigd zijn – Iraaks, Iraans, Nederlands, Belgisch, Afghaans - creëert tg STAN in het voorjaar van 2023 deze voorstelling over twijfel, over vriendschap, eer en verraad.

Het verhaal speelt zich af aan de Kaspische Zee, waar een groep vrienden met hun kinderen een weekend doorbrengt. Elly, de kleuterjuf van het kind van Sepideh, is mee als gast. Ahmad, pas gescheiden, is net een paar dagen terug uit Duitsland. Sepideh probeert hen te koppelen. Er heerst een uitgelaten sfeer. Er wordt gediscussieerd, gegeten, gezongen, gedanst.Als Elly plotseling verdwijnt, draait de stemming om en worden we getuige van een uitputtende zoektocht waarin een kluwen ontstaat van leugens en halve waarheden. En dan daagt plotseling Elly’s verloofde op ...

We zien een groep mensen worstelen met hun moraal. Het onbekommerde maakt plaats voor drama. De solidariteit brokkelt af en ieders individuele belangen treden op de voorgrond.Durft een individu verraad te plegen tegenover een ander als zij zo de groep in bescherming kan nemen? Welke waarheid is waar en voor wie? En is de waarheid wel zo relevant? Of kan een leugen redding brengen?

tg STAN duikt met About Elly opnieuw in het oeuvre van de Iraanse filmmaker Asghar Farhadi. Met een groep van elf toneelspelers, waarin verschillende generaties en afkomsten vertegenwoordigd zijn – Iraaks, Iraans, Nederlands, Belgisch, Afghaans - creëert tg STAN in het voorjaar van 2023 deze voorstelling over twijfel, over vriendschap, eer en verraad.

De Belgische theaterregisseur Benjamin Abel Meirhaeghe gaat samen met de IJslandse producer/componist Valgeir Sigurdsson (Bedroom Community) op zoek naar een unieke combinatie tussen elektronische en eigentijdse klassieke muziek. In een wereld vol turbulentie en (white) noise proberen deze kunstenaars de kunst van het luisteren terug te winnen en te herwaarderen, ruimte te creëren voor contemplatie, stilte en wonderlijke nieuwe composities. Deze elementen komen allemaal terug in een 60 minuten durende song cyclus met soundscapes, collectief in co-creatie geschreven door twee unieke artiesten.

Dark Secrets: Belgium is een unieke geanimeerde docureeks waarin we elke aflevering een verrassend onbekend verhaal uit de donkere krochten van de Belgische geschiedenis uit de doeken doen. Van het uranium in de atoombommen, het superkanon van Saddam Hoessein tot het ontstaan van het massatoerisme in Tenerife. Altijd speelt België een, op zijn minst, discutabele hoofdrol.

De waargebeurde en stevig onderbouwde verhalen nemen ons mee langs onthullingen, intriges en moorden, geanimeerd in een vernieuwende ‘collage-noir’ stijl.De reden dat we hiervoor gekozen hebben is tweevoudig. Het roept meteen een sfeer op van geheimhouding en intrige die onze documentaire alleen maar zal versterken.

Maar bovenal biedt het ons ook de mogelijkheid om te reizen door tijdperken, locaties en gebouwen die anders onbereikbaar en onbetaalbaar zouden zijn. Hierdoor kunnen we de verhalen steeds kiezen op basis van hun sterkte in plaats van een productionele realiteit.Ondanks de overkoepelende stijl geven we elk verhaal toch zijn eigen visuele identiteit. Aan de hand van kleurgebruik, overgangen en visuele cuts voel je ook als kijker onbewust een verschil tussen de verschillende afleveringen.

Voor wie het nog niet weet: er leeft een wolf in Vlaanderen. Geen verdwaalde herdershond, geen dubieuze waaslandwolf, maar een echte wolf, Canis lupus lupus, met grote ogen, grote oren en een grote mond. Het heeft nochtans erg lang geduurd, want Vlaanderen is hoegenaamd geen wolvenparadijs: extreem klein, extreem bebouwd en extreem dichtbevolkt.

Maar: hij is hier, of wij nu willen of niet.

En straks komt een nieuwe winter.De dagen zullen korten, de koude zal heersen. De Vlaamse bosjes kaal en leeg.

Als wij ’s winters warm binnen zitten, zullen de wolven buiten honger krijgen. En terwijl wij onze kaasfondue inslaan, zal ook de wolvenroedel haar jachtgebied vergroten. Daarbij zal de Vlaamse wolf, sneller dan in eender welk Europees land, op de mens stoten.

Zonder weersvoorspellingen kunnen we nu al stellen voor de komende jaren: het worden harde (wolven)winters.

Natuurminnaars en -haters, milieuactivisten en bouwpromotoren, beleidsmakers van donkergroen tot donkerbruin in Vlaanderen tot ver daarbuiten, heel Europa zal kijken - vanop veilige afstand - naar ons, gloednieuw epicentrum van het mens-wolfconflict.

Deze docufilm zit op de eerst rij: in de Limburgse schapenweide. Tussen de schapen.

Want het schaap, in de vuurlijn van het conflict tussen mens en wolf, ziet en hoort alles, maar buigt herkauwend het hoofd.

In de omheining tussen mens en natuur, ziet het schaap alleen de gaten.SCHAAP is een ode aan een dier dat ondergaat hoe de mens strijdend met zijn natuur ten onder gaat.

Het stuk neemt u mee naar ‘Café Beveren’, een heerlijk volkscafé met nog een echt DECAP- orgel, gelegen in het idyllische West-Vlaamse plaatsje Beveren-Leie. En daar is een goede reden voor: Café Beveren bestaat namelijk 80 jaar!

We maken kennis met de vaste stamgasten, zo is er Irma even oud als Café Beveren maar op zijn minst nog even vitaal, Toontje de simpele jongen die ieders hart steelt, Theo, stapelzot van het pijporgel en Nancy die voor ze haar ‘vitrien’ opent op de chaussee d’amour altijd nog even binnenspringt. Bazin Jeanine ziet ze maar al te graag komen. De dagelijkse routine wordt echter verstoord door een opmerkelijke gast een zekere Dennis uit Knokke. Een charmante verschijning, tot blijkt dat zijn bezoek toch niet zo onschuldig is en Café Beveren op zijn grondvesten davert ...

‘Café Beveren’, kende een buitengewoon succes in de zomer van 2017 in het Antwerpse Fakkeltheater. Volle zalen met telkens een uitgelaten, enthousiast publiek. Daarom besloot Het Prethuis naar aanleiding van hun 10-jarig bestaan er een West-Vlaamse remake van te maken.

Ambiance verzekerd!

Drie zangeressen incarneren op het podium de bezweringen, tovenarijen en andere fantastische tactieken van diverse vrouwelijke archetypes. Daarbij ondermijnen ze tegelijkertijd de patriarchale clichés die vrouwelijke woede of rebellie wegzetten als irrationeel en hysterisch. Hun teksten en scenario zijn gebaseerd op een hoofdstuk van Dominique De Groens vuistdikke roman in wording, waarin drie meisjes samen een verbond smeden om patriarchaat en kapitaal te bevechten door oude godinnen om hulp te vragen, de geesten van oeroude planten in olie en steenkool aan te roepen, en spreuken en ficties te manifesteren in de wereld.

De zangeressen krijgen carte blanche voor de manier waarop ze Croenes mechanistisch/romantisch pianospel vocaal te lijf gaan. Een oefening in anti- hysterie en radicale hekserij.

De aanzet voor de serie wordt gegeven in “De Zonen van Van As, de film” (binnenkort te zien op Streamz) waarin het populaire duo Frakke en Jempie wordt herenigd.

Jempie keert na een mislukt zakelijk en amoureus avontuur in het buitenland bekaaid en blut terug naar huis en wordt door Frakke meteen weer met open armen ontvangen. Hun bromance neemt in het filmverhaal enkele serieuze haarspeldbochten maar ‘all ends well’ ... op het einde beslist Frakke om al zijn spaarcenten te investeren en samen met zijn beste maat een eigen zaak op te starten.

De reünie van dé Van As-publiekslievelingen gaf instant als vanouds gensters. Carry Goossens en Peter Van den Eede, twee topacteurs, zetten deze twee sappige personages bijzonder geloofwaardig neer. Dankzij hun ijzersterke vertolkingen is het duo ‘Frakke en Jempie’ haast letterlijk een eigen leventje beginnen leiden. Het is dan ook een vanzelfsprekendheid om met een spin-off van die twee buddy’s een nieuw succesverhaal op te starten.

De jonge Beethoven maakte destijds furore omdat hij tijdens zijn concerten naar voor trad als componist én als pianovirtuoos. Reeds tijdens zijn leven kwam daar een einde aan, onder meer als gevolg van zijn gehoorproblemen. Sindsdien gebeurt het nog zelden dat de componist de uitvoerder is van zijn eigen muziek.

Le Concert Olympique wil tijdens deze productie aanknopen met deze ‘oude’ traditie en heeft de Amerikaanse wonderboy Kit Armstrong uitgenodigd in zijn beide hoedanigheden als pianist en componist. Armstrong maakt internationaal furore in de wereld van de klassieke muziek en geldt als een van de belangrijkste jonge musici van deze tijd.

Het kamermuziekwerk van zijn hand wordt omkaderd door de twee orkestwerken waarmee Beethoven op 2 april 1800 zijn groot debuut in Wenen maakte: het Eerste pianoconcerto en de Eerste symfonie.

L. VAN BEETHOVEN: Pianoconcerto nr.1 in C, op. 15 K. ARMSTRONG: ‘Fast zu ernst’ for piano, viool & cello L. VAN BEETHOVEN: Symfonie nr.1 in C, op. 21

Het is een zeer fantasierijke tragikomedie over Limburg en de kracht van verhalen. Verlopen crimineel Jos (Fedja van Huêt) reist van Venlo naar de mergelgrotten en terug op zoek naar een verloren zak met geld.Tijdens zijn odyssee komt hij allerlei uiteenlopende mensen tegen, die met verhalen wel of niet antwoord lijken te geven op de vraag: Waar is het allemaal mis gegaan met mij?

Tegen de achtergrond van het Limburgse landschap, met zijn vele mythen, volksverhalen en eeuwenoude tradities, ontspint zich een misdaadfilm, waarin fictie en realiteit elkaar bewerken. Waarin zowel het bovennatuurlijke en het aardse, als hemel en hel, dichter naar elkaar toe lijken te groeien. Volgens de overlevering is een magisch-realistische, zwart-komische film over vertellingen en hun vertellers.

Op de vooravond van de zwaarste sneeuwstorm van het decennium, komen driekoppels samen in een chalet in de Ardennen om er hun jaarlijkse weekendje-weg-van-alles door te brengen. Een weekend van gebakkelei over wie welke kamer krijgt, van de gebruikelijke discussie over de boodschappenlijst, van de zich tot in den treurnis herhalende wandeling met jeneverfles, van het haardvuur met nat hout, van het ophalen van dezelfde herinneringen, van het verdelen van de overschot en de ik-laat-het-toch-graag-proper-achter-poetsbeurt ook al heb je daarvoor bijbetaald.

Een van de vrienden, een life coach in opleiding, is er van overtuigd dat veel koppels zouden scheiden als ze de berichten in de telefoon van hun partner te lezen zouden krijgen. Terwijl de vrienden over deze stelling discussiëren, besluiten ze, sommigen tegen wil en dank, om een spel te spelen. Een spel waarbij iedereen de telefoon op tafel legt en alle inkomende berichten en oproepen met de rest van de groep deelt.

Poupehan is een tragikomische voorstelling over vriendschap en liefde en de grenzen daarvan. Over patronen en rituelen. Over het worden van een cliché en het zich daartegen verzetten. Over karaoke en vegetarisch barbecuen. Over het halsstarrig vasthouden aan een gewoonte en het er niet mee kunnen breken, ook al breekt ze jou.

'Ferry, de reeks' is de laatste reeks van 8 afleveringen om de brug te vormen tussen de film en seizoen 1 van Undercover. Hier zien we hoe Ferry de grootste xtc-producent is geworden, hoe hij evolueert van een prutser in de marge naar een speler op het wereldtoneel en welke prijs hij hiervoor moet betalen. We zien hoe zijn relatie met Danielle uitgroeit van de prille en kwetsbare verliefdheid uit de film tot het intense koppel in Undercover. Ze vertellen hoe de onafscheidelijke, broederlijke band tussen Ferry en John tot stand is gekomen.

Ondertussen nemen ze de kijker mee achter de schermen van de xtc-wereld. Vergeet niet: zij zijn het Colombia van de xtc. In Undercover werd er vooral gefocust op de strijd van de politie, deze keer laten ze de kant van de criminelen zien via de vertrouwde personages die de harten van de kijkers gestolen hebben (Ferry, Danielle, John, Lars, Remco, Dennis) en nieuwe personages wiens lot voor de kijker onbekend is.

Een unieke, kleurrijke mix van spanning, humor en echte emoties die het publiek van cliffhanger tot cliffhanger geboeid houdt.

Een buitengewoon kasteel ontworpen in het begin van de jaren 1900, door een mystieke architect, ligt in de bergen van Zwitserland, in het midden van een besneeuwde vallei. Het is het PALACE HOTEL, een gebouw met een gotische en sprookjesachtige sfeer waar elk jaar,

rijke, verwende en gemene gasten uit de hele wereld samenkomen. Een onherhaalbare gebeurtenis heeft hen allemaal verzameld. De oudejaarsavond van 1999, niet alleen de epiloog van een eeuw, maar het einde van een heel en controversieel millennium waar individuele verhaallijnen door elkaar lopen, met ruimte voor zwarte humor en absurde tegenstellingen.

10 jaar na Operatie Kelk spreken slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk voor de allereerste keer. Vanuit hun standpunt vertellen zij hoe ze vanaf hun jeugd moesten opboksen tegen onbegripen aanhoudend machtsmisbruik. Bijgestaan door deskundigen en experten, voerden ze jarenlang een ongelijke strijd tegenover een machtig instituut.

Zij vinden nu dat de waarheid blootgelegd moet worden. In 4 afleveringen nemen ze ons mee in hun leven tijdens hun zoektocht naar erkenning. Godvergeten is een krachtige reeks waaruit onrecht spreekt, en waar met precisie de impact ervan wordt belicht.

Het verhaal van deze opmerkelijke comeback begint in Oudsbergen, in de vroege lente van 2019. Op een bankje bij een kapel in het bos trekt Kim Clijsters een streep onder een lange periode van zelfreflectie en twijfels. Samen met physical coach Sam Verslegers en manager Bob Laes hakt ze de knoop door: nog één keer alles geven. Nog één keer alles in het teken van 1 doel: opnieuw de tennistop bereiken in 2020.

Wat volgt is een hobbelig parcours. Als mama van drie jonge kinderen worstelt Kim met een aantal grote uitdagingen. Er is de constante druk om tijd en aandacht optimaal te verdelen tussen zichzelf en het gezin. Maar er is ook dat 36-jarige, zwaar op de proef gestelde lichaam dat niet zomaar op 1-2-3 weer in topvorm geraakt na zeven jaar zonder topsport.

En toch is er hoop, want de pure kwaliteit van haar tennis, daar is in al die jaren niets van verloren gegaan. En de legendarische verbetenheid die haar lang geleden aan de top bracht, lijkt stilaan terug te keren.

Waar dit verhaal eindigt, kan niemand voorspellen. Wordt Kim Clijsters de eerste Grand Slam-winnares die haar trofee met drie kinderen kan delen? Wie weet.

In Sophie Cross wordt Arthur, de zoon van Sophie (een ambitieuze strafrechtadvocaat) en Thomas (commissaris bij de lokale politie) ontvoerd. Sophie heeft - 3 jaar na de verdwijning van Arthur- nog maar één doel in haar leven: proberen zoveel mogelijk criminelen te vangen met één missie: het vinden van de ontvoerder van haar zoon.

In Sophie Cross 2 wordt Arthur na een intensieve zoektocht eindelijk opnieuw herenigd met zijn ouders. Hoewel Amina en Fred gekust hebben in seizoen 1, houdt Amina Fred tegen, maar hij laat niet los...

Sophie Cross is een Duits-Frans-Belgische coproductie waarbij de overwegend Belgische crew werd geleid door de ervaren regisseur Frank Van Mechelen (onder meer bekend van Salamander, Groenten Uit Balen en De Hel Van Tanger) en ging aan de slag met een scenario van Paul Piedfort, auteur van Aspe, maar vooral bekend van Professor T.

Felix en zijn vrienden ontdekken dat in 2043 alle inwoners van Roegerhout onteigend zullen worden en hun hele dorp, inclusief de zwemput, van de kaart geveegd zal worden. Dit allemaal om plaats te maken voor een gloednieuwe, groene energiecentrale. Ze komen erachter dat de centrale niet toevallig in Roegerhout gebouwd zal worden, maar dient om een geheim te verbergen... Slagen de vrienden er in 2023 in dat geheim te ontrafelen en de verwoesting van hun dorp te voorkomen?

Marie-Antoinette was pas 14 jaar oud toen ze Oostenrijk en haar moeder verliet en in Frankrijk aankwam om met de kroonprins te trouwen. Ze is nog steeds een eigenwijs en verdwaasd jong kind dat te maken heeft met de vele en ingewikkelde Franse regels. De jonge prinses lijdt al snel omdat ze niet in staat is haar leven te leiden zoals ze dat nodig acht. Haar dagelijks leven wordt vooral gekenmerkt door de constante druk om de Bourbon-lijn te bestendigen? Een missie die ingewikkelder is dan verwacht, aangezien haar man niet absoluut vrijwillig lijkt... Als de relatie tussen Marie-Antoinette en Louis XVI in de loop van de tijd verbetert, wordt het nog zeven jaar wachten voordat het paar eindelijk in het huwelijk kan treden!

Tijdens dit eerste seizoen zijn we getuige van de evolutie van de jonge kroonprins en de Queen of Style. Marie-Antoinette, een waar mode-icoon, maakt als snel indruk met haar charisma en natuurlijkheid. Ze zal geleidelijk de codes en geheimen van het Franse hof begrijpen en Versailles volledig herscheppen naar haar imago: vrij, onafhankelijk en feministisch!Maar haar succes wekte al snel jaloezie en rivaliteit op. Lasterlijke folders en hardnekkige geruchten over haar priveleven ondermijnen haar reputatie. Er is veel moed en waardigheid voor nodig om haar vele vijanden te verslaan.

Bob en Sonja komen op bezoek bij Ted en Vera. Bob is de beste vriend van Ted en Sonja is zijn nieuwe vriendin.Een groot probleem is dat Bobs vorige vrouw de beste vriendin van Vera was.Wat een gezellige avond zou moeten worden rond de nieuwe barbecue, wordt een nachtmerrie. De afwezige ex is de aanleiding.

EX is een tragikomische voorstelling over de menselijke onvolmaaktheid, egoïsme en het onvermogen tot communiceren.Verwacht je aan pijnlijk herkenbare momenten uit de levens van gewone mensen. Gelukkig zal de lach nooit veraf zijn.

Na het succes van 'En toen was het stil' (over de aanslagen in Brussel op 22 maart 2016) werken regisseur Nathalie Basteyns (Beau Séjour, Clan, Façades, enz.) en fotografe Lieve Blancquaert (Birth Day, Wedding Day, Last Days, enz.) terug samen aan een nieuwe docureeks: Mirakel 71.10 jaar geleden werd bij Nathalie de neurologische ziekte MS vastgesteld waardoor ze (voor de rest van haar leven) in een rolstoel zit. Ze beseft dat ze snel achteruit gaat en gelooft oprecht dat een mirakel haar enige uitweg is. Alleen, hoe krijgt ze dat voor elkaar?

In Lourdes zijn 70 mirakels officieel erkend door de katholieke kerk. Nathalie hoopt daar nummer 71 op haar naam te kunnen schrijven. Mirakel 71 is het verhaal van haar zoektocht, samen met fotografe Lieve Blanquaert, naar een mirakel, die symbool staat voor haar zoektocht naar de aanvaarding van haar ziekte.

A l'ombre des héros de la résistance" weerspiegelt een andere documentaire: "Les enfants de la collaboration" (La Une, 25 november 2020). In België is het verzet tegen het naziregime tijdens de Tweede Wereldoorlog zo goed als afwezig in het collectieve geheugen. De daden van de helden en heldinnen in de schaduw hadden echter vaak gevolgen : arrestatie, foltering, gevangenschap, deportatie naar kampen in Duitsland en soms - vaak - de dood. Hun kinderen moesten zich aanpassen aan de angst, de onzekerheid en de afwezigheid van hun ouders. Prestige en glorie worden in sommige families tentoongespreid, maar voor andere is het stilte, zelfs lijden, dat nog steeds op de leden drukt. Deze film gaat over de verschillende manieren waarop men zich als kind van verzetsstrijders kan construeren en confronteert de herinnering met de historische werkelijkheid, in een zoektocht naar meer waarheid.

Kerst. Na een zoveelste klungelige, maar vooral orgasmeloge one night stand met haar vaste scharrel, knapt er iets bij Mae (25). She spillen her gut tegen huisgenoot Paulo (25). Heeft iedereen rondom haar dan wél goeie seks? Welke vrouw vindt dat aromatisch gestoot lekker? Vindt hij dat nice? Gaat ze heel haar leven slechte seks hebben? Ze is het beu. Het leven is toch te kort voor repetitieve p-in-v-seks, die haar gewoon niet doen klaarkomen? Paulo filmt Mae en post het stiekem op Instagram. Hij stelt voor dat zij als vrienden eens seks hebben. Dit moet toch kunnen? Dan kan ze wat dingen uitproberen. Geen druk, gewoon fun. Mae vindt dit een ongelooflijk slecht idee. Ze zijn vrienden, dat gaat alles ingewikkeld maken. Paulo ziet dit minder zwart/wit. They agree to disagree. Hij vraagt of Mae dit eigenlijk ooit al tegen één van haar sekspartners heeft gezegd. Nee. Mae beseft dat ze hierdoor het probleem dus zelf in stand houdt. Ondertussen is het filmpje op Instagram viraal gegaan. Er is enorm veel reactie op. Dit confronterende inzicht én de positieve reacties doen Mae beseffen dat z haar seksleven zélf in handen moet nemen: ze start een onderzoek, een seksexperiment. Voor het einde van het jaar wil Mae het beste orgasme dat ze ooit heeft gehad. Ze post een nieuw filmpje op insta waar ze haar doel bekendmaakt én belooft om updates te geven. En als het niet lukt? Oké, dan zal ze seks hebben met Paulo.

Agathe is een keurige vrouw die met haar man en twee kinderen in een elegant huis in Waals-Brabant woont. Wanneer ze begint te twijfelen over de trouw van haar echtgenoot, gaat ze op onderzoek uit naar wat hij precies doet tijdens zijn zakenreizen. Ze ontdekt dat Fred een monsterlijk geheim verbergt.

Agathe neemt haar schijnbaar perfecte gezinsleven onder de loep en wordt zich zo bewust van de vergulde kooi waarin ze al jaren gevangen zit.. Bij Agathe verschuilt het monster zich niet onder, maar in haar bed.

We denken de wereld is een muziektheatervoorstelling waarin een briefwisseling uitgroeit tot een theatrale handleiding voor het leven.Vele jonge mensen vinden hun plek niet. Eén ontmoeting kan een leven veranderen, maar ontmoetingen zijn schaars of zitten vaak vol ruis.

Dichteres Amina Belôrf en theatermaker Mieke Laureys kennen elkaar nauwelijks. Ze gaan een verbond aan en schrijven elkaar brieven. Ze willen elkaar doorgronden. Op papier. Letters, woorden en zinnen dagen hen uit zichzelf en de ander beter te leren kennen, elk vanuit hun eigen achtergrond en persoonlijkheid. Zo gaan ze een ontmoeting aan met wat ver en dichtbij is, vertrouwd en onbekend.

De muzikanten van I SOLISTI geven componist Mathias Coppens de opdracht om een nieuwe compositie te schrijven die ook jonge mensen inspireert en triggert. De muziek biedt een tegenwicht aan de energieke woordenstroom op podium die nu eens rustig kabbelt en dan uitbarst in een spoken word-vulkaan.

Meer dan tweeduizend jaar lang waande China zich in het centrum van de wereld, zonder gelijke of rivaal, volledig gesloten voor buitenlanders, die onbelangrijke "barbaren". Maar in de negentiende eeuw, geconfronteerd met de macht van de Europeanen, moest het Middenrijk, plotseling gevallen, rekening houden met hun bestaan. Een brutale schok waarvan het misschien nooit zou herstellen. Verre van zich gewonnen te geven, heeft China anderhalve eeuw lang alle nieuwe ideeën uit de vier hoeken van de planeet, van Rusland tot Duitsland, van Japan tot Amerika, geabsorbeerd om ze vervolgens te verwerken en te gebruiken om zichzelf opnieuw uit te vinden. Dit is het verhaal van deze spectaculaire renaissance. Hoe China in anderhalve eeuw weer is geworden wat het twee millennia lang was: 's werelds leidende macht.

China of the Possibilities blikt terug op 150 jaar weinig bekende geschiedenis en verandert de manier waarop het Westen naar China kijkt aan de hand van een veeleisend verhaal met uitzonderlijke archiefbeelden en de woorden van internationale historici.

Dat het bijzondere tijden zijn, weten we allemaal: pro en anti vaxxers, WOKE, deep fake, natuurrampen ...We verdrinken in een tsunami van informatie, waarin niets is wat het lijkt: de aarde is plat, Sam Smith en Adele zijn dezelfde persoon, Prince Charles is een alien, er zitten chemicaliën in ons kraantjeswater die ons doen oplichten 's nachts.Politici en presidenten creëren ondertussen mist dat het geen naam heeft om de publieke opinie voor hen te winnen.

Maar wat is nog waar?Wie bepaalt de waarheid?Wat is de waarheid?Hoe weten we dat zeker?Is jouw waarheid dezelfde als mijn waarheid?

In MELISSA NEE AISHA OF NEE TOCH MELISSA onderzoekt De Mannschaft de waarheid temidden van het fake news en de alternatieve feiten, terwijl ze op de scène keihard staan te doen alsof.Een voorstelling over de creatie van de leugen. Over de waarheid niet willen zien. Over Donald Trump en Marco Borsato. Over A.I. en Deep Fakes. Over de mechanismen om in het oerwoud van info de juiste keuzes te maken of te kiezen om te geloven in de leugen.

Na de succesproducties LIV, DETHLEFF en JOHN&JANE maakt De Mannschaft een nieuwe productie voor jongeren. Opnieuw met hetzelfde concept: een lekker stevig thema met voldoende humor en een taal die er boenk op is voor de jongeren.

I swear to tell the truth, the whole truth and nothing but the truth so help me God! De waarheid is wat gij gelooft.

De 100 jaar die in deze film worden verteld, zijn direct verbonden met de persoonlijke familiegeschiedenis van regisseur Manu Riche.Zijn eigen lot is verbonden met fossiele brandstoffen, en de oorlogen die ze veroorzaken. Hij ziet zichzelf graag als de nieuwste afgeleide van olie. Zijn grootvader was mijningenieur in Frankrijk en België, en zijn vader, die onlangs op 97-jarige leeftijd overleed, werkte in de olie-industrie.

We komen aan het einde van een tijdperk dat ons doet lijken op weeskinderen die achtergelaten zijn op een droge en stoffige speelplaats. Het verhaal voert ons van België naar Oekraïne, Italië en Irak.

9,6 miljard dollar. Dat is het verlies dat de Ever Given maakte, elke dag dat het schip het Suezkanaal blokkeerde. 9,6 miljard dollar is ook de boete die oliemaatschappij Chevron moest betalen, na jarenlange vervuiling van de Amazone in Ecuador. 9,6 miljard, zoveel kost de langverwachte opvolger van de Hubble Ruimtetelescoop.

9,6 miljard. Met zoveel mensen zullen we in 2050 zijn op deze planeet.

In een tijd dat oliemaatschappijen meer besteden aan advocaten om burgers het zwijgen op te leggen, dan aan hun milieuboetes. In een tijd dat boeren die hun grond verdedigen tegen multinationals, zélf worden aangeklaagd. In een tijd dat burgers die actie ondernemen, worden veroordeeld, terwijl daders hun schuld afkopen. In die tijd spreekt een vrouw ons toe. Neemt zij het woord. Laat een stem horen.

Voor de allereerste keer strijkt hét esports event van wereldniveau neer in België: Het wereldkampioenschap CS:GO, oftewel, "The Antwerp Major"Dé uitgelezen kans om achter de schermen een unieke inkijk te krijgen hoe het er exact in deze wereld aan toegaat. Een fascinerende wereld die de voorbije jaren ontzettend vaart heeft genomen en stilaan aan het uitgroeien is tot een van de grote spelers binnen de entertainment & media industrie. Doorheen de documentaire spreken ze met de absolute wereldtop.

Ze mengen master interviews met sfeerbeelden, stolen reality, gameplay, en bestaande footage samen tot een fris geheel. Deze mix aan beelden zal moeten zorgen dat ze toch een zo breed mogelijk verhaal rond esports kunnen schetsen binnen de limieten van onze tijd en budget.Ze kijken ernaar uit om deze fascinerende wereld, die de voorbije jaren ontzettend vaart heeft genomen en aan het uitgroeien is tot een van de grote spelers binnen de entertainment & media industrie, vast te leggen.

In een ideale wereld hadden deze 3 koppels elkaar nooit ontmoet. Maar nu vinden ze elkaar in een club waar niemand lid van wil zijn: De IVF-club. Maar wat hen verbindt (het verlangen om een baby te krijgen) zal hen vroeg of laat ook weer uit elkaar drijven.

Elk koppel zit op hun eigen hindernissenparcours. Het is een lastig parcours, voor alle koppels. Gelukkig vinden ze elkaar. Ok, ze zitten in die stomme boot (IVF), maar daar zitten ze dan gelukkig wel samen in.

Ze steunen elkaar doorheen the good, the bad en àl die (sorry, maar iemand moet het zeggen) fokking babyborrels. Samen vluchten ze. Maar het evenwicht van hun club is broos. Zijn ze vrienden of lopen ze gewoon samen weg? En wat als één van hen goed nieuws krijgt? Of een koppel beseft dat ze nooit een kindje zullen krijgen?

De Club is een verhaal over hoe we zouden willen dat ons leven eruit ziet. Maar meer nog. Is een verhaal over de schoonheid van wat is. Hier. De kleine dingen. Want soms mis je een afslag in je leven maar dan blijkt de nieuwe route toch mooier dan verwacht.

In maart 2019 werd Brussel getroffen door twee aanslagen. Een zelfmoordterrorist blies zichzelf op in een Brussels metrostation, en op de luchthaven ontplofte een bom die door twee zelfmoordterroristen tot ontploffing was gebracht. Bij beide aanslagen vielen 32 doden en een tiental gewonden. Een jaar na de gebeurtenissen brengt een groep de slachtoffers van deze tragedies en de ouders van jongeren die naar Syrië zijn vertrokken, samen. Deze groep, "Retissons du lien" genaamd, verenigt Belgische slachtoffers en familieleden van jongeren die in de Bataclan in Parijs zijn gedood of aangevallen. Samen denken ze na over "wat er met de VS is gebeurd" als samenleving.

Leonie, Siepie en de Zeugen is een korte documentaire over een jong meisje (11) dat haar grootste droom om varkensboer te worden in duigen ziet vallen door het nakende faillissement van de boerderij van haar ouders. Samen met haar poes Siepie ziet Leonie de laatste zeugen van de boerderij verdwijnen en beseft ze dat haar leven als boerin niet meer zo vanzelfsprekend zal zijn.

De familie Bouvier Sauvage zijn rijke wijnbouwers die al vijftien generaties lang een beroemd wijndomein bezitten. Hun 25-jarige dochter Alice is verliefd op een 26-jarige jongen, François Martin, wiens ouders uit een bescheidener milieu komen. Vader is eigenaar van een grote Renault-dealer, heeft geld, moeder is huisvrouw. Bij de eerste ontmoeting tussen de twee families, die door de familie Bouvier Sauvage herhaaldelijk wordt uitgesteld, kondigen de kinderen aan dat zij willen trouwen. Om hun verbintenis en de vermenging van de twee families te vieren hebben Alice en Francois een DNA-test gedaan om op die manier aan hun ouders te bewijzen dat wij allen vermengd zijn om zo hun verbintenis te aanvaarden. De onthullingen van de DNA-test zullen het lot van beide families totaal veranderen en beide echtparen en het geplande huwelijk in gevaar brengen.

De Ketnet-reeks "Tekens van leven" heeft een International Emmy Kids Award gewonnen in de categorie Factual & Entertainment. In het programma van productiehuis De Mensen vertellen 16 kinderen het verhaal achter hun litteken.

Tekens Van Leven zoekt en werpt haar licht op echte, lichamelijke littekens van kinderen. De reeks viel binnen een duidelijk kinderslot en mocht daarom beschouwd worden als documentaire voor kinderen en jongeren.

In het kader van Kom Op Tegen Kanker zendt Ketnet in mei een éénmalige aflevering van de gekende Ketnet- reeks. Er komen verhalen aan bod van enkele kinderen met een bijzonder litteken door kanker.

Daar zijn ze weer! Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens, Matthias Meersman en Tanya Zabarylo! En voor het eerst spelen ze alle vijf sámen in 1 stuk! Alleen - welk stuk? Waar kunnen ze het over hebben? Dertien jaar na het afstuderen, is de schwung er precies wat uit.

De vijf lijken last te hebben van een 30-something blues. Waar is het vuur dat ze als twintigjarigen hadden? De schaamteloze romantiek? Zijn ze in slaap gewiegd door de focus op huisje, tuintje, boompje, kindjes? Ze hebben alle reden om gelukkig te zijn - maar zijn het desondanks niet.

Het wordt tijd om te herbronnen; zich vanuit onverwachte hoek te laten inspireren. Wat als ze nou eens een nieuw toneelstuk bestelden bij de grootmeester van passie en verloren dromen; dé auteur met de langst lopende carrière in showbizz: Woody Allen! Alleen... is Woody Allen niet verbrand? Mag je nog wel met zo iemand werken? Zit het hen dan nooit eens mee?!

Na de maakbaarheid van geluk in LUBRICANT FOR LIFE presenteert WOODMAN met WOODY een ultieme ode aan de romantiek.

Umva! is een performatieve installatie van de Rwandees-Belgische componiste en zangeres Aurélie Nyirabikali Lierman. Het is de derde fase in een lopend onderzoek naar (moderne) vormen van animisme en hoe animistische wereldbeelden hebben weten te overleven ondanks dat het jarenlang systematisch onderdrukt werd door de kolonisatie.

Umva! (2022) is, als derde voorstelling, een versmelting van alles uit de vorige twee fases aangevuld met een lichtontwerp, visuele choreografie met "muziekmakende" performers. Daarbij komen muziekmethodieken uit twee werelddelen samen.

Vijf bewegende muzikanten/performers spelen Liermans muzikale, akoestische en choreografische partituren: zo ontvouwt zich een hybride sonische wereld met instrumentale muziek, vocale experimenten, live foley art (het live creëren van alledaagse geluiden), Afrique Concrète en ook abstracte elektronica. Hierdoor vervaagt de grens tussen wat je direct hoort en indirect over de koptelefoon. Dit creëert een verwarrend effect maar leidt tegelijkertijd ook tot het ontstaan van een nieuwe ruimte. Er zal sprake zijn van een minimaal decorontwerp maar wel een verfijnde en beeldbepalend lichtontwerp en dramaturgie die de sonische ervaringen zal versterken.

Een jaar voor zijn dood maakt Franz Kafka iets buitengewoons mee. Tijdens een wandeling door Steglitz Park, Berlijn, treft hij een klein meisje aan met een gebroken hart. Ze is haar pop kwijt. Om haar te kalmeren stelt Kafka zich voor als de postbode van de poppen en vertelt dat de pop op reis vertrokken is. Maar - die laatste zou wel een brief gestuurd hebben aan haar vroegere eigenares die postbode Franz de volgende dag zal bezorgen!

Drie weken lang wijdt Franz zich uitsluitend aan de poppenbrieven die hij elke dag aan het meisje voorleest. Tot uiteindelijk beide zielsgenoten getroost hun eigen weg uitgaan. De één om te sterven in een sanatorium in Oostenrijk, de ander om aan haar jonge leven te beginnen. Niemand weet wie dat kleine meisje was en wat er met Kafka’s brieven is gebeurd. De enige getuige, Dora Diamant, Kafka’s toenmalige vriendin, die dit voorval in de openbaarheid had gebracht, weigerde tot aan haar dood enige uitleg te geven.

Met deze mogelijks waargebeurde parabel onder de arm, schrijft Thomas Janssens een tweeluik over opgroeien en afscheid nemen. Over groeipijnen en volwassen kopzorgen. Over de onvergelijkbare band tussen ouder en kind. Poppentheater waar de achterkant belangrijker is dan de voorzijde! De kant van het kind, een school- en familievoorstelling vanaf 10 jaar, vertrekt vanuit het standpunt van het meisje, De kant van Kafka, een avondvoorstelling voor volwassenen die het kind nog in zich dragen, volgt het standpunt van de beroemde schrijver. En wie weet vallen de puzzelstukjes pas in elkaar wanneer je beide poppenspelen van de diptiek hebt gezien!

Geïnspireerd door de film 'American Graffiti' gaat het volledige artistieke team van Het Nieuwstedelijk aan de slag met een mix van dramastudenten en jonge Genkse gelegenheidsacteurs in een swingend verhaal over het einde van de schooltijd. Op de laatste dag van de zomervakantie van de middelbare schooltijd beleeft een groep vrienden een laatste avond in het stadje waar ze opgroeiden. Daarna volgt het volwassen leven. Sommigen trekken weg om te gaan studeren om misschien nooit terug te keren. Anderen starten een job, blijven ter plaatse en geraken misschien nooit meer weg.

Genker Graffiti, een voorstelling die komende lente met het hele team wordt gemaakt op laocatie in Genk. Met 8 jonge spelers van diverse komaf (vier jongens en vier meisjes) + een radio-DJ die mgelijk iets minder jong gaat zijn.

Radio is de verbindende factor. In American Graffiti weerklint hij in de diner en de nachtwinkels maar ook in elke wagen? Overal is hij afgespeeld op dezelfde frequentie. De waar Wolfman Jack de hits van het moment aan elkaar praat. Al deze hits bij mekaar opgeteld, vormen de soundtrack van de film. Een heldere dramaturgische keuze, die ze alvast willen overnemen en naar hun hand zetten in hun eigen theatrale versie.

Maar de absolute basis zijn de stad Genk en zijn jonge inwoners. In de aanloop naar het project zullen Els Theunis, Sara Vertongen en Chistophe Aussems tal van Genkes jongeren interviewen. Met dit levend materiaal en een aantal insteken uit de film, werken Stijn Devillé en Adriaan van Aken vervolgens een nieuwe theatertekst uit die ze daarna met zijn allen ensceneren en waarbij behalve jong spelergeweld, audio/radio een belangrijke rol zal spelen.

Als hij denkt dat zijn kleindochter wordt gesaboteerd als sponsor van de cyclocross, hijst de hoogbejaarde oprichter van een familiebedrijf zich terug uit zijn relaxfauteuil, vastbesloten om als een echte Clint Eastwood de slechterik uit te schakelen...

Na 5 jaargangen, 65 afleveringen die week na week met veel bekeken werden is de film een logische volgende stap!

Een laagdrempelig, entertainend verhaal tegen de achtergrond van één van Vlaanderens populairste volkssporten waarvan de trouwe fans zullen smullen maar waarbij voorkennis geen must is om ontspannen van te genieten... Gegarandeerd een publiekstrekker!

Louis Janssens (De Snor) en Willem de Wolf (De KOE) leerden elkaar in 2016 kennen toen Willem op het KASK in Gent spel-les gaf, en Louis een van zijn studenten werd. Willem dacht zichzelf een beetje in Louis te herkennen toen hij die eerste keer in Willems klas binnenliep. hij zag diezelfde gretigheid, diezelfde ambitie, die inbravoure verpakte onzekerheid, ja zelfs die hele slungelachtige gestalte met diezelfde haarlok die suggestief en sinister nonchalant over het voorhoofd ging. Dat was, met het tegenlicht, bijna Willem. 35 jaar geleden.

Andersom herkende Louis zich ook in Willem. Als iets dat je zou kunnen worden, ook al wil je het misschien niet. Als zogenaamd volwassen, ervaren, met in gelatenheid verpakte onzekerheid. Wat zie je eigenlijk, als je jezelf in de ander ziet? Is jezelf in de ander herkennen de basis waarop en waarmee je leert?

In een tijd waarin we vinden dat we meer intergenerationeel moeten samenwerken, meer intergenerationeel van elkaar moeten leren, schrijven Louis en Willem elkaar over afgelegde en gewenste leerprocessen, kijken ze vooruit en blikken ze terug. Beiden. Vanuit hun afzonderlijke perpsectieven. In de hoop dat ze elkaar regelmatig eens gaan aankijken.

En die teksten brengen ze onder in een partituur. Omdat ze gaan zingen? Omdat ze gaan zingen, ja. Omdat hen beide ooit op toneelschool is verteld dat ze dat niet konden, en ze het ongelijk ervan nog altijd wilden bewijzen? Ook al weten ze eigenlijk wel dat ze helemaal niet kunnen zingen. Maar toch.

Ze ziet in hem een schone jongen, al zijn de armen wat lang. Zijn gezicht is blinkend en rozig, en van onder breed. Twee helle, goede hondenogen die altijd schijnen te lachen, en een smalle mond met dikke, rode lippen, smakkend, alsof hij juist goed spek gegeten heeft.

In Surfer Rosa Begijntje werpt Adriaan Van Aken een hedendaags licht op de heimatnovelle 'De zeer schone uren van Juffrouw Symforosa, begijntjen' Felix Timmermans (1918).

De novelle vertelt over het begijntje Symforosa, dat op een lenteochtend in haar hofke bezoek krijgt van een tuinman die de druivelaar komt snoeien. Ze raakt op slag verliefd, maar durft het hem niet te zeggen. En als ze op het punt staat het toch te doen, komt Martienus zelf met verrassend nieuws.

Verder wilt regisseur Adriaan Van Aken hier experimenteren met geprojecteerde tekst. Woorden, woordgroepen, en zinnen die verschijnen, verdwijnen of anderszins op het ritme van de muziek.

In Gilgamsh gaat regisseur Mesut Arslan aan de slag met het gelijknamige epos. Samen met Mesut Alp, Mesopotamiëkenner, heeft hij dit magistraal epos herschreven en er een aantal hedendaagse kernthema's uitgehaald. Voor deze nieuwe creatie werkt hij, net als voor zijn vorige voorstellingen, Nachtelijk Symposium en Betrayal, opnieuw samen met beeldende kunstenaar Lawrence Malstaff. Samen met twee acteurs en 18 muzikanten gaat hij aan d eslag om het Gilgamsh verhaal tot leven te brengen.

Met Gustav Mahlers Das Lied von der Erde werpt de Franse scenograaf en regisseur Philippe Quesne een blik op de toekomst van onze planeet. Zijn reflecties op het Antropoceen (het tijdperk waarin onze planeet de gevolgen moet dragen van menselijke activiteit) spiegelt hij aan Mahlers grootse, zesdelige liedcyclus. Het resultaat is een krachtige enscenering, een visuele en visionaire update van Mahlers melancholische natuurbeschrijvingen. In het omvangrijkste en laatste deel van de cyclus, Der Abschied, vindt Quesne zelfs het startpunt voor nieuwe utopieën. Het HERMESensemble brengt Das Lied von der Erde in de bewerking voor kamerorkest van Rainer Riehn. Hun arrangement, waarin Mahlers muzikale lijnen en details scherper en intenser klinken dan ooit tevoren, is een meesterwerk op zich. En in de context van Quesne's toekomstbeelden, klinken de schurende klanken bovendien als een verzet tegen de dreigende massa-extinctie.

In 1809 publiceerde een Duitse muziekuitgeverij een bewerking voor tien instrumenten van Beethovens Tweede Symfonie. Deze symfonie was sedert de première in 1803 immens populair en werd vaak gespeeld in belangrijke concertzalen in heel Europa. Deels omdat niet alle orkesten groot genoeg waren, maar ook omdat het reguliere muziekleven was stilgevallen als gevolg van de algehele politieke en economische malaise, was er een grote vraag naar bewerkingen van de bekendste symfonieën voor een kleinere bezetting. Wij weten dat Beethoven een aantal van die bewerkingen heeft gemaakt en dat hij blij was dat uitgeverijen op die manier zorgden voor een brede verspreiding van zijn belangrijkste orkestwerken.

Jan Cayers zal bij aanvang van het concert een uitgebreide toelichting geven over de concertpraktijk in Wenen ten tijde van Beethoven in het algemeen en over de Tweede symfonie in het bijzonder. Daarnaast zullen solisten van LOC ook nog de première brengen van Hofmeisters bewerking van Beethovens bekende Kreutzersonate. Ook deze bewerking kadert in de vroeg negentiende-eeuwse praktijk om bekende werken in andere bezetting te spelen.

Tijdens deze productie geven Jan Caeyers en Le Concert Olympique verschillende voorbeelden van laatste werken van belangrijke componisten en de manier waarop er na hun dood wordt mee omgegaan. Het Klarinetconcerto van Mozart kan als zijn instrumentaal Requiem beschouwd worden, met de donker klinkende klarinet als solo-instrument. Dezelfde sfeer van melancholie overheerst in Schuberts Achtste "unvollendete" symfonie.Met de schetsen van Beethovens Tiende Symfonie was het onmogelijk om Beethovens intenties te restaureren, maar de Duitse componist Jens Joneleit schreef een hedendaags stuk waarin het oorspronkelijke materiaal op een boeiende manier tot leven wordt gewekt. Tenslotte kan men dan Beethovens Achtste Symfonie niet als een laatste werk beschouwen (er volgt immers nog een Negende); maar Beethovens Achtste betekende wel het einde van een tijdperk in Beethovens componistencarrière.

Een standbeeld wordt omvergehaald in het centrum van de stad.Het touw vraagt zich af of het die tegenovergestelde krachten wel aankan. Het standbeeld is benieuwd wat het vanuit deze nieuwe positie zal zien. Wie trekt hoopt dat deze handeling de loop van de geschiedenis verandert.

L'Inconnu is een performance van Liza Baliasnaja, Christine De Smedt en Theo Livesey.Low Intensity Violence (NL vertaling/uitleg toevoegen of niet?), dat ze vanuit verschillende perspectieven benaderen.

L'Inconnu wil kijken naar hoe onzichtbaar, structureel, systemisch geweld een voorwaarde kan zijn voor het plaatsvinden van zichtbaar geweld. De performance onderzoekt hoe Low Intensity Violence doorheen onze dagelijkse ervaringen loopt en geproduceerd wordt.

Wie en wat heeft de macht om iets gewelddadig te noemen? Waarom, en op welk punt wordt iets erkend als gewelddadig? Kan verandering in het discours rond geweld ons helpen bij het tot stand brengen van sociale en politieke veranderingen die vandaag nodig zijn? L'Inconnu beschouwt geweld als een kracht inherent aan het leven en probeert het te benaderen voorbij de dichotomieën van passiviteit en activiteit, van plegen en ontvangen.

L'Inconnu brengt mensen samen in de vorm van een conferentie. Fictie en storytelling zijn manieren om geweld aan te pakken zonder erover te praten. Met taal in al zijn vormen, via het lichaam, de geschreven tekst en wat gezegd wordt, wil dit werk ruimte creëren om met elkaar na te denken en om ons te verbeelden hoe onze relatie met het geweld in en rondom ons kan evolueren.

Letters 2 Dance is een choreografische uitwerking van Gymnastics of the Mind (2020).

In een choreografie van drie dansers (Femke Gyselinck, Sue Yeon Youn en Luka Svajda) 'beschrijft' de dans de ruimte en wordt de dubbele betekenis van 'letters' ten volle uitgespeeld: letter én brief. In die tussenruimte - tussen de willekeur van het teken en de betekenis eigen aan communicatie - zal de danstaal van Letters 2 Dance zich bewegen. Hoe dans je van letters naar woorden, van woord naar zin? Wat is de syntax van een dansfrase?

De dansers staan samen met de eclectische muzikant/componist Liesa Van der Aa op scène. De ordening van letters en muzikale samples gaan hand in hand; de dans leidt de muziek en creëert een weefsel van samen dansen/samen spreken/samen luisteren. En omgekeerd: de muzikale compositie bepaalt mee de choreografische schriftuur die zich begeeft tussen abstractie en uitbeelding, die de toeschouwer meeneemt, beroert en betrekt in het spel van verbeelden, uitbeelden en het loslaten van die poging om iets naders dan zichzelf - een bewegend lichaam - te zijn.

De scenografie van Asli Ciçek verbeeld verder het spel met letterlijkheid en metaforiek. Acht à tien lichtgekleurde, transparante vlakken verschijnen als bladzijden op het podium en versterken het beeld van het dansend lichaam als penpunt, als een letter die op de bladzijde wordt gedanst. De statische kleurvlakken creëren een restrictie in de ruimte waar de dansers zich doorheen bewegen, als een narratief dat ontstaat tussen de regels door.

Letters 2 Dance laat haar choreografische schriftuur balanceren op de drempel van teken en betekenis. Het nodigt de toeschouwer uit om deel te nemen aan het spel van ontcijferen, met de danstaal in een continue spanning tussen uitbeelding en abstractie.

De dertienjarige Felix kan met zijn vintage walkman naar het verleden luisteren.

Samen met zijn vrienden gaat hij op zoek naar antwoorden over de dood van zijn moeder en ontdekt zo een milieuschandaal. Illegaal gedumpt chemisch afval uit de jaren '80 bedreigt hun dorp. Wat heeft de dood van Felix' moeder ermee te maken, en kan hij een ramp voorkomen?

Neem plaats in de roundABOUT mini-arena en laat je betoveren door de Japanse slagwerker Tsubasa Hori. Ze neemt ons mee naar een verborgen paradijs en het geestenrijk van onze voorouders. Mysterieuze videobeelden omringen ons, waarin dansers de geesten verwelkomen en de kinderlijke fantasie helemaal tot leven komt. 

Het rituele karakter van Japanse muziek en haar connectie met de spirituele wereld is het vertrekpunt van deze voorstelling. Vanuit de unieke roundABOUT setting, waarin percussioniste Tsubasa Hori letterlijk en figuurlijk centraal staat, verkennen we eeuwenoud mysterie en hedendaags wonder.

RoundABOUT is het begin van een nieuw format: een arena voor een sollist en een herbruikbaar decor waarmee verschillende muzikanten en multimedia artiesten.  

Op 13 april 1975, vroeg in de ochtend, wandelt Lucy, kleindochter van filosoof en Nobelprijswinnaar Bertrand Russel, een kerkhof binnen. Nadat ze haar hoofd en lijf met kerosine heeft overgoten, ontvlamt ze een lucifer en steekt zichzelf in brand. Enkele dagen later overlijdt ze. Amper 26 jaar. Even oud als de Vietnam Oorlog die na haar begrafenis eindelijk ten einde komt. Wat dreef Lucy zover? En hoe waanzinnig was haar opoffering daad?

Nobelprijswinnaar Bertrand Russel wordt " de Engelse Voltaire" genoemd. Het leven van deze filosoof stond in het teken van logica. Niemand leidde een rationeler leven dan hij. En de maatstaven die hij zichzelf oplegde, eiste hij ook van zijn gezin. Nadat haar ouders op bevel van Russell naar een psychiatrische instelling zijn afgevoerd, komt Lucy onder zijn voogdij te staan. Zij is z'n uitverkorene, 'mijn stralende kant van de maan' en sir Bertrand wil z'n kleindochter kost wat kost beschermen, tegen de waanzin in de wereld.

Maar een mens is geen puur logische machine. Russell niet; en al zeker zijn kleindochter niet. Laat staan de wereld om haar heen. Lucy groeit op in een tijd waarin de angst regeert. Lucy is niet bestand tegen deze troubled world. Ziel zonder opperhuid omschrijft opa Russell haar. Maar hoe kan hij helpen? Iemand die depressief is - wordt die verteerd door somberheid binnenin? Of wordt die opgegeten door de melancholie van buitenaf? En doet de drang naar uitsluitende redelijkheid soms niet meer kwaad dan goed?

Na The Godfather, The Terminator en The Dark Night is er eindelijk een sequel op De man die zijn haar kort liet knippen. In de originele voorstelling, geinspireerd door het boek van Johan Daisne, komen een man en een vrouw samen in een restaurant. Het is 2004: Harvey Weinstein is nog een succesvolle producent, de term mansplaining bestaat nog niet, hoesten in de openbare ruimte is nog onschuldig. De man is een schrijver, de vrouw een actrice. Ooit waren ze verliefd, maar de angst om alles kapot te maken stond hun liefde in de weg.

Bijna twee decennia later komen ze elkaar weer tegen, in een wereld waarin niets nog onaantastbaar is. Oude zekerheden wankelen op broze fundamenten. Zullen ze zelf ook aan het wandelen gaan? Worden hun herinneringen gekoesterd, of genadeloos herzien? Is de tijd rijp voor een echte dialoog? Niet alleen de personages gaan de confrontatie aan: de spelers van de KOE onderzoeken het geheugen van hun gezelschap, gaan in gesprek met hun verleden en hun eigen repertoire. Net als bij de herneming van De Nijl is in Caïro aangekomen, en het jubileumboek KOE DOET BOEK. Het repertoire wordt geen doordruk, maar een aanzet, een mogelijkheid.

Wie de originele voorstelling niet zag, moet zich geen zorgen maken. De man die zijn haar kort liet knippen II is een fonkelnieuwe, op zichzelf staande voorstelling die geen voorkennis vereist. 

Is er een juiste manier om aan het leven te beginnen?

Wat zegt de start over het vervolg?En als het niet ging zoals gehoopt, bestaat er dan zoiets als opnieuw beginnen?'Begin' is het eerste deel van een trilogie waarin Elena bekijkt door welke handen een mensenleven gaat. Ze volgt mensen waar iedereen in zijn/haar leven mee te maken krijgt: een dokter, een buschauffeur, een leerkracht, iemand die zich ondersteunt en begeleidt aan het einde van een leven, ...Voor 'Begin' volgde Elena een vroedvrouwenpraktijk, woonde een aantal bevallingen bij, sprak ze met wensouders, grootouders en ouders, met kinderen en met gewone mensen.Allemaal zijn ze ooit begonnen. Of dat begin nu bij geboorte ligt of ergens anders.

In deze documentaire reeks van 6 afleveringen trekt Vlaanderens bekende tienermoeder STEPHANIE PLANCKAERT samen met haar zestienjarige dochter ILUNA op een boeiende ontdekkingstocht in de wereld van seksualiteit en ouderschap bij jongeren anno 21.

Startend vanuit de persoonlijke vragen van Iluna en de ervaringen van mama Stephanie trekken moeder en dochter de thematiek open en worden onderwerpen als seks, adoptie, prematuren, tienermoeder- en vaderschap, ... aangesneden. Via aangrijpende getuigenissen, geëngageerde organisaties en gesprekken met experts biedt de reeks verrassende inzichten over seksualiteit bij jongeren en wat het betekent om tienerouder te zijn/worden. Deze nieuwe VRT-reeks beantwoordt die vragen rond seksualiteit en zwangerschap waar elke puber mee worstelt en waar de meeste ouders hen het antwoord op verschuldigd blijven. De serene maar ontluikende content is op deze manier relevant, spraakmakend en richt zich op een ruime doelgroep.De zoektocht van Iluna en Stephanie behandelt de thema's in de volgorde van hoe een zwangerschap eraan toegaat. Het begint met 'Wanneer ben ik klaar voor mijn eerste keer?' tot 'Ik heb een kind, en nu?'

De Wagners zijn één van de machtigste orthodox-Joodse families van de Antwerpse diamantsector. Wanneer de jongste zoon van de familie zelfmoord pleegt, keert zijn vervreemde broer Noah terug uit Londen, na de orthodoxe manier van leven lang geleden te hebben afgezworen. Dat zijn zogenaamd succesvolle familie op de rand van de afgrond staat en in de strijd om te overleven een duistere deal heeft gesloten, zet Noah aan om het heft in eigen handen te nemen en de zaken op zijn eigen manier op te lossen.

En plan dat hem ertoe zal dwingen om de criminele onderbuik van de diamantenhandel te betreden...

HETGEVOLG werkt vanuit het rotsvaste geloof dat elke mens ergens binnenin een kracht heeft die hem kan helpen opnieuw zijn plaats in de samenleving op te eisen/in te nemen.De enige voorwaarden zijn een juiste bedding (geloof & vertrouwen) en een brede toegangsdeur (de kunsten). Hierdoor bereikten we in de loop der jaren een zeer ruime groep mensen die allemaal op de een of andere manier tussen de (te grote) mazen van het maatschappelijk vangnet vielen. Een groot deel van hen konden we een nieuw perspectief bieden waardoor hun leven op verschillende vlakken (emotioneel, sociaal, lichamelijk) een positieve wending kreeg. Dat zijn onze HARTENSPELERS. In VOLLE MAAN werken theatermakers Mieke Laureys en Annelore Stubbe samen met onze HARTENSPELERS, aan een voorstelling over het leven, de dood en alles daartussen. Tijdens VOLLE MAAN gaat de dag gaat over in de nacht, de ochtend lijkt ver weg. Na Vuil Vel wordt VOLLE MAAN de tweede muziektheaterproductie voor 12+ van deze makers onder de vleugels van HETGEVOLG. VOLLE MAAN kan zowel in theaters als op locatie gespeeld worden; leegstaande panden, pleinen, parken, tempels, parochiezalen en moskeëen,...Overal waar mensen samenkomen.Bij u thuis? Het wordt feest. Wees welkom!

Een stomende en stampvoetende muziektheaterwestern starring Lucas Van den Eynde, Bo Spaenc en Bart Van Huyck in een oervlaams cowboyverhaal van Hugo Matthyssen. Ooit was Black Creek, genoemd naar de Zwarte Beek die het terrein begrensd, een bloeiend Vlaams western dorp. Nu moet Dirk, de zoon van de stichter, het uit handen geven. Black Creek wordt helemaal anders. De jonge generatie wil er een “Educatief en Klimaatneutraal Ervaringsgericht Multicultureel Ecocentrum” van maken. Het valt onze held, inmiddels een prille zestiger, erg zwaar om zich aan te passen aan een wereld waarin granola, klimaatspeeltuintjes en het therapeutisch aaien van schapen vanzelfsprekend zijn. Daarnaast is er nog de bizarre nasleep van het wekelijkse spektakel ‘het ophangen van de paardendief', dat vijftien jaar eerder een keertje fout liep. Lucas Van den Eynde is de John Wayne van de Vlaamse TV en theater. Aan zijn zijde staan multi- instrumentalist Bo Spaenc en gitaar sidekick Bart Van Huyck. Ze gooien zich muzikaal in een duel tussen country & blues en tribale rytmes. De muziek – mét ruimte voor improvisatie – geeft het verhaal de sporen, jaagt de verteller op en laat het publiek mee wegduiken voor onverwachte stijgeringen van het plot!

Tinne Oltmans speelt Lisa, die droomt van een carrière als creative in het hippe marketingbureau vlakbij haar huis. Daar woont ze met haar moeder en haar ambitieuze halfzus Katja, vertolkt door Anouck Luyten. De zusjes kijken met grote ogen naar de bruisende wereld van creatievelingen, vloggers, influencers en social media wizzards, en naar één jongeman in het bijzonder: Jonas - een rol van Oscar Willems -, marketeer en zoon van de zaakvoerders. Lisa wil haar leven een adrenalinestoot geven door een job te bemachtigen in het bedrijf. Daar heeft ze zeker de brains en de creativiteit voor. Maar durft ze ook? Want tot nu toe is ze nog nergens geraakt door haar extreme verlegenheid, en moet ze met lede ogen aanzien hoe Katja geregeld met haar ideeën gaat lopen. Zal Lisa stap voor stap haar bedeesdheid overwinnen, en de wereld - inclusief Jonas - verbazen met haar talent?

22 maart 2016. Wat niemand had gedacht, maar waar iedereen voor vreesde, gebeurt. Een aanslag in Brussel, in het hart van ons land, die de hele wereld en ieders ziel treft. Wat volgt, is een verpletterende chaos. En een oorverdovende stilte.

Nu, vijf jaar na de feiten, blikt fotografe Lieve Blanquaert terug op de aanslagen met een docureeks.

"22 maart 2016 moet in ons collectieve geheugen blijven. Voor mij is het een belangrijk moment in onze geschiedenis. Onze 9/11. Hét moment waarop alles anders werd." Lieve Blanquaert.

In drie afleveringen portretteert Lieve vijf getuigen die elkaar niet kennen , maar één iets gemeen hebben: allemaal waren ze daar, op de plek waar de bommen afgingen.  Samen met hen gaat ze terug in de tijd. Wie waren deze mensen voor, tijdens en na de bommen? Hoe gaat het nu met hen? Ze neemt foto's en luistert naar hun verhaal.

'En toen was het stil' is een reeks om stil van te worden. Als eerbetoon voor alle slachtoffers, nabestaanden en zorgverleners. 22 maart heeft op ieder van ons een grote indruk nagelaten. Lieve wil tijd maken om daarbij stil te staan. Met stille portretten van zij die willen getuigen. Want in de chaos van de aanslagen, zo vertellen bijna alle getuigen, zit heel veel stilte.

Een gedreven ondernemer met een droom. Wanneer hij het bedrijf van zijn vader overneemt, lacht de toekomst hem toe. Hij heeft grote plannen, werkt dag en nacht, investeert hart en ziel. Tot zijn bedrijf onverwacht in woelig water belandt: achterstallige betalingen, openstaande facturen, onbegrip bij de fiscus, moordende concurrentie. Het gaat razendsnel. De man incasseert maar houdt de schijn hoog, vanuit commercieel standpunt en uit schaamte. Helaas blijkt een faillissement onafwendbaar - boeken toe, alles kwijt. Het stormt in zijn hoofd. Hij ziet geen hand voor ogen. Geen enkele andere uitweg dan een vlucht.

‘Nooit eerder zo veel faillissementen’, kopte De Tijd over de eerste jaarhelft van 2019. Regisseur Christophe Aussems - zelf zoon van zelfstandige ondernemers - gaat op zoek naar mensen achter de bedrijven die over kop gingen. Na ‘vuur’ en ‘Hybris’ maakt hij een nieuwe voorstelling op basis van diepte-interviews. Christophe is gefascineerd door moeilijke bespreekbare onderwerpen. Thema’s als verlies, falen, veerkracht keren vaak terug in zijn voorstellingen. Nu gaat hij in gesprek met ondernemers die een faillissement doormaken, met hun gezin en hun curatoren.

Christophe Aussems: “In Amerika luidt het motto: ‘ondernemers die nooit failliet gingen, zijn niet te vertrouwen’. In Vlaanderen geldt nog vaak: ‘ondernemers die ooit failliet gingen, zijn niet te vertrouwen’. We zien een faillissement meestal als een persoonlijk falen en stigmatiseren gefaalde ondernemers als ‘losers’. In mijn omgeving werk ik recent geconfronteerd met faillissementen. Ik merkte dat er naast de praktische gevolgen, vooral een grote emotionele impact was. Toen de betrokkenen een korte tijd onvindbaar waren, ontstond er meteen paniek: ‘Ze gaan zichzelf toch niets aandoen?!’ In ‘Man in de mist’ staat een vermissing naar aanleiding van een faillissement centraal.”

Afscheid van een Auto Is het verslag van een maand lang leven langs de snelweg. Van precies daar stilstaan. Waar alles en iedereen in beweging is. Maar ook het verhaal van afscheid. Afscheid van autobezit in het algemeen. Van één auto in het bijzonder. New adventures in podcasting. Met een theatrale uitdraai in het voorjaar van 2021.

In 1982 ondernamen de Argentijnse romanschrijver Julio Cortazar en zijn geliefde, de Amerikaanse fotografe Carol Dunlop, een niet-zo- standaard reis. Van Parijs naar Marseille. Via de vermaarde Autoroute du Soleil.

Deze reis zou een maand in beslag nemen omdat het koppel zich had voorgenomen om te stoppen bij iedere snelwegparking en die niet te verlaten voor ze die - in de geest van ware ontdekkingsreizigers - aan een grondig onderzoek hadden onderworpen. Op elke tweede parking brachten ze de nacht door. Soms in een motel, maar meestal in de buik van hun Volkswagenbusje Fafner.

In mei 2020 zal theater- en audiomaker Adriaan Van Aken deze reis overdoen. In zijn eentje. Met zijn lichtjes verbouwde gezinswagen, een voorlopig naamloze Xsara Picasso, bouwjaar 2005. In Autonaut brengt hij verslag uit van dit avontuur, van een maand lang leven langs de snelweg, zonder die ooit te verlaten.

Anders dan Dunlop en Cortazar zal Adriaan niet terugkeren in zijn voertuig. Zijn wagen zal hij bij aankomst in Marseille proberen te verpatsen. Om daarna per trein naar België te reizen. Zo wordt dit licht absurde reisverslag ook een verhaal over afscheid. Afscheid van autobezit in het algemeen. En van één auto in het bijzonder.

Voor Afscheid van een Auto gaat Adriaan een samenwerking aan met ‘master of audio’ Lucas Derycke (dramaturgie, audio-editing, mixage) en een niet nader genoemde muzikant.

Auteur Erik Vlaminck zal voor Tutti Fratelli de oorspronkelijke dialogen herschrijven in een hedendaagse volkstaal en ook humoristisch pigment toevoegen. Acteurs van Tutti Fratelli zullen door de auteur bij het schrijfproces betrokken worden opdat het des te meer hun stuk kan worden. Erik Vlaminck is roman- en theaterauteur. Daarnaast schrijft hij ook de column Brieven van Dikke Freddy waarin hij het onrecht van armoede aanklaagt.

Reinhilde Decleir zal voor de productie Op hoop van zegen de regie op zich nemen. In 2008 richtte ze samen met enkele verwanten Tutti Fratelli op. Ze is de grote bezieler van het gezelschap, dat na tien jaar een onmiskenbaar begrip in Antwerpen is geworden en ver daarbuiten. Voor haar werk bij Tutti Fratelli ontving ze reeds verschillende prijzen.


Tutti Fratelli maakt theater dat leeft en doorleefd is van goesting, gedrevenheid en doorzetting. In een maatschappij waar verschillen in afkomst of stand steeds diepere kloven slaan, gaat Tutti Fratelli via de kunsten terug naar de kern van het mens-zijn. Tutti Fratelli is een groep met zeer diverse spelers. Iedereen is welkom en er gaat bijzondere aandacht naar de meer kwetsbaren van onze maatschappij: personen die minder kansen kregen in hun leven of die in (kans)armoede opgroeiden. De producties van Tutti Fratelli worden jaarlijks gespeeld op de grote podia van Antwerpen, in de Roma en de Bourlaschouwburg, om daarna te toeren in de rest van Vlaanderen.

In de 16e eeuw vluchtten duizenden Vlaamse protestanten uit Antwerpen naar Nederland. De integratie verliep niet zonder slag of stoot. In de 19e eeuw was er een economische vluchtelingenstroom van België naar Frankrijk. Ze kregen het verwijt dat ze de taal niet spraken.

En tijdens de Groote Oorlog vingen Nederlandse vluchtelingenkampen een miljoen Belgen op. Ze kregen het verwijt dat ze hun jobs bedreigden.

Vluchten is van alle tijden. 
 We vluchten voor deurwaarders. 
 We vluchten voor het moeten.
 We vluchten voor onze ouders, onze dagelijksheid, onze rimpels.

We emigreren figuurlijk naar Tomorrowland, de Efteling, Robinson Island.

We zien anderen die vluchten.
 We vinden hen met te veel.
 We willen de mens niet zien.

De Laatste Vlinder brengt een ode. 
 Een ode aan iedereen die gevlucht is
 voor om het even wat.

HETGEVOLG is een sociaal-artistieke theaterwerkplaats in Turnhout met een extra groot hart voor mensen die dreigen door de mazen te vallen van het maatschappelijk vangnet. Denk aan mensen met een beperking, minderjarige vluchtelingen, mensen in armoede, mensen met een verslaving, anderstalige nieuwkomers ...

In één van zijn vele bekende brieven, gebruikt Hemingway een opvallend woord: “Alcohol was de Reuzendoder, waar ik zo vaak niet buiten heb gekund; of althans graag buiten had gekund.” Al hanteerden zijn drinkebroers andere begrippen - de blauwe duivel, het grote beest, de worm - allen leken ze hun verslaving als wapen tegen dezelfde angstaanjagende vijand in te zetten. Maar welke vijand was dat dan?

Thomas Janssens schrijft een nieuwe tekst voor vijf topacteurs: Lois Brochez, Clara Cleymans, Mieke De Grootte, Dahlia Pessemiers-Benamar en Geert Van Rampelberg. Samen brengen ze de kroniek van een morbide verslaving verteld door de belangrijkste getuigen: Hemingways vrouwen.

HETGEVOLG werkt vanuit het rotsvaste geloof dat elke mens ergens binnenin een kracht heeft die hem kan helpen opnieuw zijn plaats in de samenleving op te eisen/in te nemen.De enige voorwaarden zijn een juiste bedding (geloof & vertrouwen) en een brede toegangsdeur (de kunsten).

Hierdoor bereikten we in de loop der jaren een zeer ruime groep mensen die allemaal op de een of andere manier tussen de (te grote) mazen van het maatschappelijk vangnet vielen. Een groot deel van hen konden we een nieuw perspectief bieden waardoor hun leven op verschillende vlakken (emotioneel, sociaal, lichamelijk) een positieve wending kreeg. Dat zijn onze HARTENSPELERS.

Sport en Wetenschap

In de Canvas-docureeks Wereldrecord laat sportjournalist Maarten Vangramberen zichzelf en de sportwetenschap los op de meest onwaarschijnlijke sportexploten aller tijden.

Na twee seizoenen is Wereldrecord een begrip op Canvas. Met een derde seizoen willen we dat begrip uitbreiden.

Iconische prestaties

Ieder wereldrecord is een wereldprestatie, maar niet iedere wereldprestatie is een wereldrecord. In een derde seizoen zien we daarom af van de cijfers en komma’s van de absolute records om het onderzoeksterrein uit te breiden naar de sporten die wij Belgen het liefst zien, sporten waar wij Belgen het best in zijn. Voetbal. Tennis. Wielrennen. Judo. Veldrijden.

Zorgen computeranalyses van de big data van het wereldvoetbal ervoor dat bondscoach Roberto Martinez binnenkort overbodig wordt? Met welke technische finesse klieft Mathieu Van Der Poel sneller dan eender wie door het zand? Hoe komt het dat doelman Thibaut Courtois ook in het donker de juiste hoek kiest? En wat is het biomechanische voordeel van de fantastische, eenhandige backhand van Justine Henin?

Belgische sportprestaties van wereldformaat in het licht van de allernieuwste sportwetenschap. Want in dat licht valt heel wat nieuws te ontdekken.

Op een mooie zomerdag zijn Sophie Cross (38), een ambitieuze strafrechtadvocaat, en haar zoon Arthur (5) alleen thuis. Arthur speelt in de tuin van hun prachtige huis bovenop een duin, met uitzicht op de Noordzee. Dan krijgt Sophie een telefoontje van een collega. Hij wil iets weten over een aanstaande rechtszaak. Sophie gaat naar binnen om de oproep aan te nemen, maar houdt haar zoon voortdurend in de gaten, met uitzondering van enkele ogenblikken terwijl ze enkele aantekeningen controleert.

Als ze weer opkijkt is Arthur verdwenen. Sophie beëindigt het gesprek en rent naar buiten. Ze roept om Arthur, kijkt overal maar er is geen teken van hem. In paniek neemt Sophie contact op met haar echtgenoot Thomas Leclerq (43), die commissaris is van de lokale politie. Ondanks een grondig onderzoek vinden ze geen spoor van de kleine jongen of van de ontvoerders. Sophie en Thomas zijn wanhopig. Wat is er met hun zoon gebeurd?

Aan het begin van de serie - 3 jaar na de verdwijning van Arthur - begint Sophie haar stage van 6 maanden bij het rechercheteam van de lokale politie. Vanaf nu zal ze één doel hebben in haar leven: proberen zoveel mogelijk criminelen te vangen, ze achter tralies zetten en de sleutel ver weg te gooien.

Stiekem heeft Sophie echter één missie: het vinden van de enige ontvoerder van haar zoon.

Het verhaal begint in 2006 in Amsterdam. Een meedogenloze Ferry Bouman werkt voor hasjbaron Ralph Brink, een machtige crimineel en Ferry’s mentor. Op een dag wordt de bende bruut overvallen en raakt de zoon van Ralph levensgevaarlijk gewond. Wanneer de sporen naar een groepje kampers in Brabant wijzen, wordt Ferry op pad gestuurd om de daders te vinden. Na jarenlange afwezigheid keert Ferry terug naar zijn geboortestreek die hij lang geleden ontvluchtte. Het stroeve weerzien met de familie van wie hij vervreemd is, de terugkeer naar het kamperleven dat hij afgezworen had en de ontmoeting met zijn charmante buurvrouw Danielle kruipen langzaam onder het stalen pantser van Ferry. Zijn zoektocht leidt tot onverwachte ontknopingen en uiteindelijk wordt de loyaliteit van Ferry zwaar op de proef gesteld...

Knikkeren is in Afghanistan een nationale sport. Acht knikkers vormen het enige speelgoed dat Qadir ooit heeft gezien. Zij zijn uiteindelijk ook het enige dat hij in de locker voor ‘waardeloze spullen’ kan steken, als hij na een lange tocht in een Belgisch vluchtelingenkamp arriveert. Zij krijgen voor hem in de loop van het verhaal telkens opnieuw een andere, gelaagde betekenis.

Bovenstaande is te lezen in het nog te verschijnen boek van Leo Bormans en Qader Nabery, een Afghaanse vluchteling die elkaar toevallig ontmoeten en samen een koffie drinken. Bormans volgt van op afstand de procedureslag die er vier jaar lang wordt geleverd en wanneer het gezin uiteindelijk erkenning krijgt, voelt hij het diep- emotioneel verhaal dat onder de feiten schuilt.

Wie is deze vluchteling eigenlijk?
 Hoe zag zijn leven er precies uit?
 Waarom heeft hij zijn land verlaten?
 Hoe voelt hij zich daarbij?

In een intensief en emotioneel schrijfproces vinden schrijver en vluchteling elkaar. “Alsof twee bliksemschichten elkaar troffen”, zegt Qadir hierover. Een Afghaans spreekwoord zegt dat er op dat moment een diamant ontstaat. En dat is het dan ook geworden: een ruwe diamant, een levensverhaal dat niemand onberoerd laat.

Na het succes van Birth Day, Wedding Day en Last Days...

Een nieuw programma met Lieve Blancquaert op één: Let’s Talk About...

In deze nieuwe documentaire reeks reist fotografe Lieve Blancquaert opnieuw de wereld rond op zoek naar authentieke verhalen over één bepaald universeel onderwerp. Deze keer geen geboortes, huwelijken of begrafenissen, maar wel... seksualiteit. In de breedste zin van het woord. Een thematiek die Lieve nauw aan het hart ligt.

In 8 afleveringen van 45 minuten probeert Lieve zicht te krijgen op hoe de wereld seksualiteit beleeft. De verschillende arena’s en culturen waarin ze terecht komt, verrassen, prikkelen en ontroeren. Mensen van over heel de wereld nemen haar in vertrouwen over een onderwerp dat best nog wel wat taboes te doorbreken heeft, en om meer aandacht en begrip vraagt.

Tekens Van Leven zoekt en werpt haar licht op echte, lichamelijke littekens van kinderen. Daar start een bijzonder verhaal dat telkens uniek en authentiek is. De documentairereeks zal visueel en inhoudelijk high end zijn en van een bijzonder niveau voor Ketnet. De reeks valt binnen een duidelijk kinderslot en mag daarom beschouwd worden als documentaire voor kinderen en jongeren.

Twee kinderen en hun littekens staan telkens centraal in één aflevering. Twee verhalen die mijlenver van elkaar liggen, maar in beide gevallen (letterlijk) op hun lichamen geschreven staan. Dat is de link die hen met elkaar verbindt. Aan de hand van hun litteken vertellen de kinderen hoe dit ‘teken van leven’ hun leven tekent en kleurt.

Wie er in 2012 bij was op de première in Madrid, herinnert zich C(H)OEURS als een mokerslag. Als een briljant staaltje crowd management ook. Alain Platel choreografeerde het koor van het Teatro Real en 10 dansers van Les Ballets C de la B in een geëngageerde voorstelling op muziek van Verdi en Wagner. Vandaag is het tijd voor een update. Samen met de dansers, het koor en het orkest van Opera Ballet Vlaanderen onderzoekt Platel hoe de wereld er anno 2020 uitziet.

Het was Gerard Mortier, destijds intendant van het Teatro Real, die Platel zover kreeg dat hij de opera’s van Verdi en Wagner ronde handen nam. Tegen de achtergrond van de Arabische Lente, de bankencrisis en het protestvan de indignados sloegen vooral de koren bij Platel in als een bom. Niet voor niets, want deze muziek ontstond in even woelige tijden. Na de revoluties van 1848 daverde Europa op zijn grondvesten. In hun opera’s gaven Verdi en Wagner een stem aan hun volk, dat vrij wilde leven in een nieuwe nationale eenheid.

Maar de schoonheid van de massa heeft een gevaarlijke keerzijde, die om de zoveel tijd van gedaante verandert. Hoe verhoudt het progressieve nationalisme uit de 19e eeuw zich tot recente tendensen van populisme en protectionisme? Wanneer slaat verbondenheid om in kuddegedrag? En welk seismische tegenkrachten laten zich voelen in ons koortsige tijdsgewricht? C(H)OEURS 2020 exploreert de verhouding tussen individu en maatschappij, binnen- en buitenwereld, drift en conventie in de wereld van nu.

Wanneer de ex-militair Maurice zijn eigen lijk ziet hangen aan de mast van de zeilboot “Beau Séjour”, gelooft hij niet dat hij zelfmoord heeft gepleegd en wil zijn familie ervan overtuigen dat er meer aan de hand is. Hij begint zijn eigen moord te onderzoeken. Het enige probleem: hij is dood.

In de nieuwste film van FC De Kampioenen zien we alle Kampioenen weer terug komen.

Ze zullen filmen tijdens Carnaval dus het zal weer een leuke bende worden.

Le Concert Olympique zal tijdens het voorjaar van 2020 een dubbele bijdrage leveren tot het ‘Internationale Beethoven jubileumjaar’. Zo zal Le Concert Olympique in maart 2020 de wereldpremière brengen van Beethovens Negende symfonie op basis van een nieuwe (wetenschappelijke) uitgave van de partituur.

Gedurende bijna twintig jaar hebben specialisten van het Beethoven-Haus in Bonn – het epicentrum van de internationale Beethovenresearch – onderzoek gedaan naar de ‘originele’ versie van de Negende symfonie. Beethovens compositiemethode was immers zeer complex en heeft geleid tot heel wat problemen in verband met de authenticiteit en legitimiteit van het bronnenmateriaal. Dit onderzoek heeft geleid tot een nieuwe, ‘gerestaureerde’ partituur (uitgegeven door Breitkopf & Härtel, Leipzig) en daarmee samenhangend: een nieuwe visie op de interpretatie ervan. Gezien de reputatie van Jan Caeyers en Le Concert Olympique op het vlak van de Beethovenexpertise, werd hen gevraagd om de wereldpremière van deze nieuwe partituur te brengen. Het Vlaamse publiek zal dus in primeur kunnen kennismaken met een nieuwe versie en interpretatie van de meest iconische symfonie van Beethoven.

L. VAN BEETHOVEN: Symphony nr. 9 in d minor, op. 125

De beschouwing van levenloze voorwerpen die bewegen of bewogen worden in de ruimte, is steeds een grote inspiratie geweest doorheen Bahar’s carrière. Tijd geeft een menselijk karakter aan eender welk object in beweging. Wij, als toeschouwer, beginnen onze intenties en verlangens te projecteren op de levenloze objecten door de manier waarop ze bewogen worden. In Ice, zou ze graag werken met touwen en stoffen. De reden waarom ze ervoor opteert om met deze twee materialen te werken, is dat zij zeer goed functioneren op zichzelf en in relatie tot elkaar. Ze kunnen prachtige architectuur creëren aan de hand van simpele knopen en plaatsing. Een andere reden, is dat ze gemakkelijk transporteerbaar zijn en dat ze met een simpele structuur enorme sculpturen kunnen creëren in eender welke ruimte.

In Ice zou ze graag bestuderen welke choreografie zou kunnen ontstaan uit deze elementen. Met “choreografie” bedoelt ze de compositie van de intenties en verlangens van het levenloze en de performers op het podium. Het touw en de stof zouden niet enkel de objecten zijn die gemanipuleerd worden of de scenografie uitmaken die het lichaam van de performer omringt, maar ze zouden ook de metafoor vormen van zijn/haar onderbewustzijn.

Door de manier waarop ze bewegen, zullen we de kalmte voelen maar ook het gevecht waarmee men worstelt. Thema’s zoals eenzaamheid, melancholie, mystiek, sensualiteit, droom en het onbekende zullen opgevoerd worden in een constant veranderende omgeving.

Ice is een hybride vorm tussen dans, theater, architectuur en beeldende kunst, ontworpen voor iedereen om zijn eigen verhaal te vinden en te navigeren door tijd, ruimte en zichzelf. Deze tweekoppige solo is een hymne aan onze menselijke conditie door de performer alleen voor een uitgestrekte en complexe wereld te plaatsen

Globes is een film over de verhalen die mensen en bijen samenbrengen. Mensen vertellen verhalen over bijen en maken schilderijen op hun kasten, terwijl bijen elkaar vertellen over het landschap rondom hun korf. Ze vertellen dat ons landschap in verandering is.

Globes begint bij de bijenkorf, die het aantal inwoners heeft van een kleine stad. Bijen hebben een taal ontwikkeld waarmee ze elkaar vertellen over het landschap rondom hun kast. Door te dansen kunnen ze een plek aanduiden waar veel bloemen zijn te vinden. In de cellen van hun raat worden pollen en nectar verzameld, waarmee ze een essentie van het landschap vastleggen. In de Sloveense folklore werden bijenkasten beschilderd met taferelen die mythes en verhalen illustreren. Tot zo’n honderd jaar geleden reisden de bijenkasten op de rug van de imker naar een nieuw landschap. Vandaag worden miljarden bijen verscheept in trucks om in de Californische monocultuur gewassen te bestuiven. In deze plantages kunnen insecten niet leven. Waar bijen in het oude Europa rondreizende verhalenvertellers waren, zijn ze in het moderne Amerika seizoensarbeiders. Toch worden ze in heel de wereld met uitsterven bedreigd. Zijn we in staat het verhaal van de bijen te verstaan vóór hun taal verloren gaat?

De groep Bakolo Music International heeft net zijn 70ste verjaardag gevierd. De muzikanten zijn de laatste getuigen van een groot tijdperk, de gouden eeuw van de Congolese rumba. Dit jaar beginnen ze aan een nieuwe internationale tournee.

Wat er tijdens deze reis ook gebeurt, de Bakolo-muzikanten zullen de rumba blijven spelen, tot hun laatste wapenfeit: een laatste gitaarakkoord, een laatste adem op de saxofoon, een laatste stap, een danspas. Lang na de dood leven ze verder door de volgende generaties muzikanten die Bakolo Music International zullen vormen.

De film volgt de muzikanten, in de studio tijdens de opnames van hun nieuwe album, maar ook in hun dagelijks leven en intiemer, en geeft een bijzondere plaats aan de rauwe en poëtische realiteit van Kinshasa.

Na het album is er de ultieme beloning: een tour van optredens ver buiten de grenzen van het Afrikaanse continent.

In de docureeks Ogen op de Grond volgt een televisieploeg nuchtere Belgen die met eigen ogen willen zien wat de impact van ontwikkelingssamenwerking is. Ze willen ter plaatse vaststellen wat er met hun geld gebeurt en nagaan of hun donatie of investering effectief een verschil maakt. De slogan klinkt mooi: “Als vrijwilliger kan jij een verschil maken”? Maar is dat wel zo? Misschien wel, ... misschien niet.

De docureeks wordt uitgezonden op verschillende televisiekanalen in Nederlands- en Franstalig België. Via de Vlaamse en Brusselse regionale zenders is de reeks heel sterk lokaal verankerd. En met de digitale kanalen EVENAAR, Plattelands-TV of ECLIPS bereiken de makers een specifiek niche-publiek. Tenslotte, met Club RTL bereiken ze het hele Franstalig landsgedeelte. Daarnaast worden de opnames verwerkt in korte clips die dienen om verschillende sociale media-campagnes te lanceren.

Een dergelijke multi-channel aanpak is een primeur. Niet alledaags, maar door de geografische spreiding en de verschillende heruitzendingen bereikt de reeks een heel groot publiek.

Waarover droomde Henry Purcell? Uit welke materie bestonden zijn dromen? Sliep hij goed ‘s nachts? Had hij wel de tijd om te slapen, hij die honderden werken componeerde? We zullen het nooit weten. Er is geen enkele brief bewaard gebleven waarin het te lezen staat. Maar zijn muziek, die blijft. En ze wakkert heimelijk de mooiste fantasieën aan. Van Music for a while tot One charming night, het Engelse muzikale genie opende de deuren naar een theater vol verbeelding, een krachtige dromenmachine die alles mogelijk maakt. Want Purcell doet tijd en ruimte vergeten.

Op de scène staan een zangeres en twee muzikanten: de ene speelt luit, de andere vergezeld van haar accordeon. Samen zijn ze de ideale bondgenoten om de kleuren en contrasten van Purcells repertoire te laten schitteren. Met z’n drieën laten ze ons deze prachtige muziek vol ongewone charme herbeleven. Ze toveren melodie na melodie tevoorschijn, terwijl wij ons op de ondoorgrondelijke paden van de verbeelding wagen, niet onbekend voor kinderen. Een heerlijk verdwalen geïnspireerd door Purcell en vindingrijk vormgegeven door een artieste die schaduwen, objecten en video manipuleert.

Deze voorstelling maakt deel uit van de reeks componistenportretten geproduceerd door Zonzo Compagnie, met Listen to the Silence (2012), over John Cage, gevolgd door ondermeer 3ACH, BerBerio en THELONIOUS. Artiesten uit Canada en België slaan de handen in elkaar in het kader van een cultureel samenwerkingsverband tussen Vlaanderen en Québec.

Een productie van Zonzo Compagnie in coproductie met Les Festivals de Wallonie, Opéra de Lille en Concertgebouw Brugge. Met de steun van La Maison qui Chante, Vlaanderen, het cultureel samenwerkingsakkoord Vlaanderen-Québec en het Creative Europe programma van de Europese Unie.

Le Concert Olympique start het Beethovenjaar met een uitzonderlijke productie.Dit concert wordt als ‘iconisch’ bestempeld omdat het Beethovens doorbraak betekende als componist in Wenen, én omdat het zijn reputatie als vernieuwende componist vestigde.

Beethoven zette die avond immers nieuwe standaarden op het vlak van de orkestmuziek: zowel de Eerste symfonie als het Eerste pianoconcerto die toen in première gingen, werden door de critici als volkomen nieuwe stukken bestempeld en markeren – bij het begin van een nieuwe eeuw – een kantelmoment in de geschiedenis van de muziek. Opmerkelijk is ook het feit dat Beethoven een statement maakte door naast zijn eigen muziek, enkel maar werk van de twee grootste componisten uit die tijd (Haydn en Mozart) te programmeren.

Het zal de eerste keer zijn dat dit iconische Beethovenconcert in België wordt gereconstrueerd. Het uitzonderlijk karakter van dit evenement wordt niet alleen bepaald door de inhoudelijke betekenis, maar ook door de ongewone lengte, waardoor het niet in de normale concertformats past. Het wordt dus een muziekmarathon die door de grote afwisseling in de bezettingen en abnormale plaatsing van de pauzes, het karakter krijgt van een happening. Ideaal dus om op ongewone en feestelijke wijze het Beethovenjaar te openen. Het is dan ook geen toeval dat deze happening geopend wordt met een feestrede, gehouden door dirigent Jan Caeyers, op dit ogenblik een van de belangrijkste Beethovenkenners in de wereld.

De zonen van Van As draait om het reilen en zeilen van een kleine KMO in grond -en afbraakwerken. Pater familias en oprichter van de firma Frans Van As houdt er zijn eigen methodes op na: hij handelt erg impulsief en loopt niet hoog op met regels en voorschriften. Zijn twee zonen worden bijna vijftig maar moeten nog steeds naar pa luisteren. Ze wachten al jaren om de firma over te nemen maar ontberen talent. In hun drang om zich te bewijzen berokkenen ze de firma veel schade.

WOODMAN is het kersverse geesteskind van Evelien Bosmans , Joke Emmers , Thomas Janssens en Matthias Meersman .

In ‘2020’ trekken we op onderzoek naar wat houvast biedt. We bekijken de menselijke soort. Hoe geeft die zich een houding? En hoe krijgen we grip op ons leven en de mensen rondom ons?

In 1891 droomt Paul Otlet van z’n mundaneum: een kabinet dat alle menselijke kennis moet bevatten. In 1949 reist Alan Lomax van de VS naar Europa: hij wil alle volksliederen die er zijn op plaat vastleggen. In 2006 destilleert Daniel Tammet uit de vijftien talen die hij perfect beheerst een eigen taal en publiceert een woordenboek.

In ‘2020’ nodigen we u graag uit in de 'Globe', onze room of hope.

Een man komt op. Als de zon. Hij is al opgewarmd. Hij straalt. Hij lacht naar de mensen. Hij lacht naar de instrumenten om zich heen. Hij aait een orgeltje. Hij schraapt zijn keel.

“Mensenlief! Goeienavond! Deze avond is een mooie avond. Bijzonder en wonderlijk. Want vanavond breng ik u thuis! Wat de wetten niet kunnen regelen, regelen we hier. Wat te alledaags is voor mij en voor u, doorbreken we nu. Met, hoe anders, een verhaal over liefde en verlies. Over de mens dus. Dat volgevochten wezen, dat leeggeliefde dier. Dat zoekertje in de gazet van het bestaan. Morgen draaien we er de patattenschillen in. Ik begin.”

De man doet zijn mond open. Er komt muziek uit.

De Woordenaar wordt een explosief theaterconcert waarin Bruno Vanden Broecke een man is met een missie. Een lichtend voorbeeld om te volgen. Wat hij te bieden heeft, is niets minder dan een handleiding voor ons leven. Omsingeld door 4 topmuzikanten en een 30-tal instrumenten duikt hij onder in het leven van alledag, in uw leven, zoals het is of zoals u dacht dat het was.

De Woordenaar wordt een daverende combinatie tussen swingende woorden en sprekende muziek. Bo Spaenc zet het muzikale gekkenwerk uit met ruimte voor improvisatie.

Elke voorstelling is De Woordenaar een nieuwe, uniek muziektheaterfeest.

De bedeesde Vlaamse computernerd Jeremy Peeters (21) is in zijn leven nog nooit in aanraking gekomen met de politie. Tot hij verzeilt in een oplichtersbende en het brein wordt van de grootste bankroof aller tijden, goed voor zo'n 350 miljoen euro. Maar hij hackt de bank niet voor het geld. Hij wil vooral z’n vader wreken.

De Kraak is geïnspireerd op onwaarschijnlijke maar waargebeurde feiten.

Welke kleur heeft de tijd? Doden wij hem of doodt hij ons? Kies jij het moment dat je iets doet of kiest het moment jou? Kan je een einde maken aan het Einde? Hoe weet je of iets echt is? Is wat echt is waardevoller dan wat je droomt? Is geluk groter dan verdriet of is het omgekeerd? Kan je rijker worden als je iets verliest? Kan missen je ook gelukkig maken?

Een oude man op scène, een onderzoeker, een kunstenaar, een sjamaan. Hij woont in een wereld die speelt met de wetten van het kijken en neemt je mee op een visuele reis zonder woorden. Hij toont een eigen universum dat hij zelf heeft gebouwd: een voertuig als een rijdend huis, een grote mechaniek waarin elk onderdeel tot leven kan komen. Een witte wand is een groot venster dat uitkijkt op voorbijkomende schaduwbeelden. Door te fietsen kust hij letterlijk een beeldenstroom wakker: een persoonlijk archief aan herinneringen waarin je ondergedompeld wordt.

Deze woordeloze voorstelling (8+) toont een levensgrote handpop in een speels decor vol visuele en muzikale verrassingen.

In Woesten, een dorp in de Westhoek, groeit het vrolijke meisje Elisabeth op tot jonge vrouw. Mannen cirkelen rond haar. Ieder van hen heeft zo zijn eigen redenen. De dorpelingen kijken toe. Zij horen alles, zien nog meer en geven voortdurend commentaar. Elisabeth wordt zwanger van de jonge dokter Guillaume Duponselle. Ze trouwen. Enkele maanden later bevalt zij van een tweeling. Valentijn, een prachtige baby van bij de geboorte. En dan zijn broer, die zo mismaakt is dat het ernaar uit ziet dat hij snel zal overlijden. Guillaume vindt ‘het gedrocht’ niet eens een naam waard. Tegen alle verwachtingen in blijft Nameloos leven. Een mens haakt zich vast aan zijn verlangens. Tot de oorlog in de verte rommelt. En in de hoofden van de mensen. Dan vallen er doden. Altijd. Dat weet je zo.

Men grijpt geen tijd, tijd grijpt ons.

‘Tijd verglijdt. Je kan hem niet vatten. Klokken, kerktorens, pendules, zakhorloges. Ze kunnen niet verhinderen dat dagen en maanden en jaren, ontdaan van richting of doel, voorbij slieren zonder dat je ze kan omvatten. Men grijpt geen tijd, tijd grijpt ons.’

Woesten, de debuutroman van Kris Van Steenberge, was meteen bij verschijnen in 2013 een groot succes. Het verhaal lijkt op het eerste zicht een volkse vertelling, maar het is zoveel meer. De moed waarmee de verschillende hoofdfiguren proberen om het hoofd te bieden aan de vele beproevingen die ze op hun pad tegen komen is vaak heel ontroerend en zegt iets over de weerbaarheid van mensen tegenover het noodlot.

Ignace Cornelissen was van bij de eerste lezing overtuigd dat hier ook een prachtig toneelstuk uit kon gepuurd worden. Najaar 2019 worden mooie dromen waar.

Tijdens haar reizen in Afrika, Zuid-India, Europa en Noord-Amerika interviewde actrice en theatermaakster Jessa Wildemeersch uiteenlopende mensen over hun visie op het hiernamaals. Telkens vertrok ze vanuit een citaat uit After Life van de Japanse cineast Hirokazu Koreeda: ‘You die. Your memory gets erased. You are allowed to keep one memory, one memory from earth, what would it be?’ Uit de gesprekken in o.a. Rwanda, Zuid-India, Italië en Duitsland kwam boeiend (tekst)materiaal en field-recordings voort. Door gesprekken aan te gaan met mensen van verschillende achtergronden en leeftijden, worden westerse en niet-westerse denkbeelden over het leven na de dood tegenover

elkaar geplaatst. En bij uitbreiding ook over het leven voor de dood.

Jessa wil met deze voorstelling onderzoeken hoe ons beeld over het hiernamaals cultureel en religieus bepaald wordt en hoeveel gestuurd wordt door onze eigen fantasie en verlangens. In hoeverre vertellen de verhalen en mythes die we creëren rond het hiernamaals iets over hoe we nu leven. Met Paradise Blues (werktitel) vertellen we op een eigenzinnige, muzikale en beeldrijke manier hoe deze persoonlijke verhalen zich verhouden tot de grote (historische) mythen. We laten ons hiervoor inspireren door gesprekken met verschillende mensen en artiesten, field recordings, beeldende kunst en de verhalenbundel ‘SUM: 40 tales of the afterlife’ van de Amerikaanse neuroloog David Eagleman. Gestuwd door de warme composities van mondharmonica-meester Steven De Bruyn (The Rhythm Junks, El Fish) beweegt Wildemeersch zich als een nomadisch figuur tussen verschillende werelden. Van een dakterras in Rwanda naar de metro in Brussel, van een keuken in Oostende naar een binnentuin in Bolzano. Als een stroom van gedachten, inzichten en stemmingswisselingen geeft ze stem aan de kleurrijke personages die Paradise Blues bevolken. Verwacht je aan een reis tussen urban myth en universele verhalen, een uppercut met troost.

Wie haar laatste voorstellingen Dagen zonder data en L’étude (nu slaat de chaos toe) zag, weet dat Wildemeersch’ associatieve vertelstijl een poëtische, verrassende en beklijvende voorstelling oplevert.

Zoek jij stilte op of past dat niet in jouw agenda? Maak je er bewust tijd voor of vind je het in vluchtige momenten? Hoe lang duurt het voor jij ‘s morgens online bent? En hoe lang voor je helemaal overprikkeld bent? ...

Met ‘Silence, Please!’ brengen we een fascinerende inkijk in onze gewoontes. Waarom wij vandaag wel of niet stilte opzoeken. Waarom vragen we bijvoorbeeld een minuut stilte bij een verlies? Het gaat over gedrag van ons allen, maar bovenal ook van de vier gasten op scène, die op hun manier een intrigerende, maar totaal andere band hebben met stilte.

Tv-persoonlijkheid Cath Luyten vertelt over haar zoektocht naar stilte, over vallen en opstaan. Over kleine rituelen. Wiskundige en filosoof Jean Paul Van Bendegem durft onze gewoontes in vraag te stellen. Is er wel een noodzaak? Om hem te citeren: ‘Stilte graag, ik hoor niets!’ Humor is nooit ver weg... Componist-muzikant Jan Swerts speelt live muziek en laat horen hoe de stilte op zich ook een krachtig instrument blijkt. Hij getuigt ook over het gevecht tegen alle ruis dat ons omringt. Jan klimt op de barricades!

Elke voorstelling brengen we een andere bekende gast mee die ook voor inspiratie zorgt. Eén gast verklapte ons alvast dat stilte is zoals spruitjes. Je denkt dat het vies is maar eenmaal je het proeft, is het eigenlijk heel lekker...

Een immersieve muzikale avond over contact in de 21e eeuw: contact tussen mensen –uitvoerders en toehoorders–, contact tussen mens en machine, contact tussen machines. Een parcours en een ervaring voor zowel leken als gespecialiseerde luisteraars.

HERMESensemble presenteert KONTAKTE van Karlheinz Stockhausen als uitgangspunt. KONTAKTE is een icoon van de vroege elektroakoestische muziek, dat vijftig jaar na de compositie nog steeds inspireert en verbluft. In SOLO wordt contact gemaakt met een musicus aan de andere kant van de wereld, en samen gespeeld. Onder leiding van Koen Kessels worden hedendaagse antwoorden van Daan Janssens (BE) en Daniela Fantechi (IT) op de enigma’s van Stockhausen geformuleerd.

Orpheus Instituut presenteert een interactieve themanamiddag waarin de deelnemers en toehoorders worden uitgedaagd op een speciale manier in contact te treden met klank, muziek én musici. Free your ears!

De erfenis van de Tweede Wereldoorlog is zwaar. In het Franstalig deel van het land blijft het collaborerende verleden een taboe en veroorzaakt het op zijn minst verergerde gevoelens. De meeste collaborateurs zijn verdwenen en hun nakomelingen dragen nog steeds het grootste deel van deze relatie. Voor het eerst keer worden in Franstalig en Duitstalig België de teksten vrijgegeven. Deze confrontatie tussen de geschiedenis van de overwonnenen en zijn herdenkingserfgoed vormen de kern va het project. De getuigen zoeken nog steeds tussen het historisch feit en de constructie van een herinnering.

Na de gebeurtenissen van seizoen 1, is Kim een nieuw onderzoek gestart naar oorlogsmisdaden. Maar tijdens haar onderzoek naar een Belgische link met illegale wapenhandel, loopt het mis. Bob trekt zich de zaak persoonlijk aan. Hij gaat undercover en is vastberaden om niet te stoppen tot de criminelen achter de tralies zitten.

Op vrijdagavond 11 januari passeert een trucker een blokkade van gele hesjes. De man is moe, hij wil naar huis. Eén geel hesje wil de truck doen stoppen. De beweging moet groeien. Dat moet zo’n trucker toch snappen. Het is voor hen dat we vechten. Met een engelse sleutel beukt hij op de voorruit van de truck. De chauffeur schrikt en trekt op. En sleurt het gele hesje mee onder zijn wielen. De woede slaat om in angst.

Na eerdere gelauwerde stukken als Angst en Groupe Diane, duikt Stijn Devillé in een nieuw en dubbelzinnig fenomeen van verzet en sociale strijd: de gele hesjes. Hij trekt daarvoor met zijn publiek de theaterzaal uit, naar een bijzondere locatie op het openbaar domein.

In 1809 schrijft Goethe zijn Die Wahlverwandtschaften. Vier personages - het echtpaar Eduard en Charlotte, een vriend van Eduard, en Charlotte’s nichtje Ottilie - plant hij neer op een landgoed, en hij observeert hun reacties. Volgen zij hun driften, hun passies, de zogenaamde natuurwetten? Of zijn hun beslissingen rationeel, hebben ze een vrije wil? Een soort negentiende-eeuwse Temptation Island dus. Het einde was toen overigens al catastrofaal.

Nu beginnen compagnie de KOE en theatermaakster Lineke Rijxman van mugmetdegoudentand aan een nieuw experiment: samen schrijven ze een nieuwe Wahlverwandtschaften. Opnieuw twee vrouwen, twee mannen, een landgoed. Maar een onvergelijkbaar klimaat. In Goethes tijd was de natuur – en haar wetten – nog een ruimte zonder mensen: wij waren afhankelijk van haar, maar zij niet van ons. Anno 2019 is de natuur door ons toedoen zo veranderd, in zekere zin zo met ons verbonden, dat zij schudt en beeft en lichtgeraakt is, en haar onvoorspelbaarheid kwijt is.

Hoe vergaat het de twee koppels in een tijd waarin we de natuur niet langer de schuld kunnen geven van alles waarvan we altijd dachten dat het nu eenmaal onze natuur was: onze driften, onze verlangens? Weer catastrofaal? Of catastrofaler?

Hoe geef je richting aan je eigen leven? Hoe hou je je staande in de storm die leven heet? Wat betekent het om een 'goeie kapitein' te zijn? En hoe slaag je er in je eigen menselijkheid niet te verliezen in tijden van oorlog, geweld en verharding?

Wij, De Verdronkenen is het aangrijpende verhaal van een hele stad die ten onder gaat, verteld vanuit het standpunt van alle verdronkenen; een rauw lied over geweld, verlies en een onstilbaar verlangen naar het onbekende.

Odysseus en de cycloop. Bijna 3.000 jaar geleden schreef Homerus de Illias, het verhaal over de listige Griekse aanvoerder Odysseus, die een gigantisch houten paard liet bouwen en op die manier na tien jaar vechten de Trojaanse oorlog won.

Daarna schreef Homerus het epische verhaal Odyssee, over de terugreis van de Griekse held die tien jaar zou duren. Dit epos omvat 24 gezangen waarvan zang 9 (“Niemand”) vermoedelijk een van de meest bekende is. De zang met de Cycloop is mythisch, heldhaftig en vermakelijk.

Odysseus vertelt hoe hij in zijn gevecht met de afzichtelijke reus zichzelf herleidt tot ‘niemand’ en zo kan ontsnappen.

Stefan Perceval kruipt in de huid van Odysseus en vertelt het verhaal als een zaterdagavondfilm. Terwijl hij tegelijkertijd aarzelt omwille van de triestheid van zijn lot: een zwerver die na een veel te lange oorlog de veel te lange weg naar huis zoekt.

“In hem zit het leven van zo velen en dat maakt hem heel herkenbaar.”

De negende zang uit Homeros’ klassieker was een onderdeel van de volledige, drie dagen durende theatermarathon ‘Odysseus. Een zwerver komt thuis’ die op 2 februari 2017 in première ging bij KVS Brussel in regie van Michael De Cock.

Stefan Perceval herwerkt deze versie samen met de Hartenspelers van HETGEVOLG tot een nieuw verhaal.'Hoe mooi het is een bard als deze te beluisteren.'

Madame Rosa is een oude Pools-joodse vrouw die in Parijs ooit als tippelaarster werkte, in de oorlog naar Duitsland werd gedeporteerd en na de oorlog voor kinderen van prostituees zorgde. Aan het einde van haar veelbewogen leven zijn bijna al die kinderen de deur uit. Ze heeft alleen nog de zorg voor Momo, een jonge moslim die ze als een zoon koestert. Haar gezondheid gaat echter snel achteruit en de rollen worden omgedraaid. Momo moet voor Madame Rosa zorgen, wanneer ze steeds meer de controle over haar leven verliest.

Regisseur Stefan Perceval wil met Madame Rosa laten zien hoe mensen plezierig samen kunnen leven ondanks al hun verschillen. Een illusie? Wensdenken? Zijn etnische groepen en religies gedoemd tot haat?

Madame Rosa is een moreel appèl op solidariteit. ‘Het is noodzakelijk om lief te hebben’, zijn de laatste woorden in deze voorstelling.

Wat moet Nafi Thiam doen om binnenkort wereldrecordhouder te worden in de zevenkamp? Waarom zal de beklimming van Marco Pantani naar de mythische top van Alpe d’Huez waarschijnlijk nooit meer overtroffen worden? Hoe komt het dat Mike Powell Bob Beamons sprong van de eeuw in 1991 toch van de tabellen sprong? En waarom is het geen toeval dat Nadia Comaneci, een meisje van 15 jaar, dé turnprestatie van de 20ste eeuw afleverde?

De wetenschap geeft een antwoord in Wereldrecord II.

Na een eerste reeks vol nieuwe inzichten, gaat sportjournalist Maarten Vangramberen weer op zoek naar het mysterie achter 7 onovertroffen sportexploten. Sportwetenschappers, toptrainers en topatleten geven een inkijk in de Heilige Graal van de sportdiscipline die ze jarenlang, dag in dag uit, tot in de kleinste finesse bestuderen en perfectioneren. Wereldrecord II probeert de complexe schoonheid van topsport te vatten en legt de vinger op die details die het verschil maken tussen een uitzonderlijke en een onovertroffen topsportprestatie.

1993. Achter de schermen van de populaire sketchsshow “Studio Tarara” verliezen de acteurs zich gaandeweg in een spiraal van zelfdestructie. Ricky is verslaafd aan drank en drugs, Sandra aan seks en Jean blijkt een machtsgeile pervert. Er is hoop wanneer zowel Ricky als Sandra de liefde vinden, maar een onverwachte zelfmoord sleurt de hele studio mee in een onderzoek.

In Circle of Life blikt fotografe en journaliste Lieve Blancquaert terug op de drie televisiereeksen die ze de afgelopen vijf jaar maakte: Birth Day, Wedding Day en Last Days, waarin ze geboortes, huwelijken en begrafenissen in beeld bracht. Lieve verzamelt haar hoogtepunten uit de trilogie en praat opnieuw met de protagonisten die haar het meest bijgebleven zijn. Deze nieuwe docu (compilatie) reeks brengt de drie grote momenten van het leven bij elkaar om zo het grotere verhaal te vertellen van hoe een mensenleven zich ontplooit op al die verschillende plekken in dewereld.

DE CIRKEL VAN HET LEVEN IS ROND

In 5 afleveringen van 35 minuten probeert Lieve zicht te krijgen op de loop van het leven dat wereldwijd veel raakpunten kent, maar telkens zo verschillend wordt ingevuld. Om haar verhaal verteld te krijgen, grijpt ze terug naar fragmenten uit Birth Day, Wedding Day en Last Days die een grote indruk op haar maakten, en voert ze Skype-gesprekken met personages die haar bijgebleven zijn. Elke aflevering gaat dieper in op één van de thematieken die overal ter wereld, en in elke fase van ons leven, terugkomen: de liefde, de kloof tussen arm en rijk, religie, het contrast tussen mannen en vrouwen, en cultuur en traditie.

FOTOGRAFIE

Als fotografe heeft Lieve altijd veel aandacht besteed aan de look en feel van haar televisiereeksen. De uitgekiende muziek en het gebruik van vaste filmlenzen, dragen bij aan de filmische benadering van haar reeksen. Ook muziek en fotografie krijgen in de Circle of Life opnieuw een vooraanstaande rol toebedeeld, en versterken zo de inhoud. Haar documentaire foto’s die ze tijdens de opnames nam, worden verweven doorheen de afleveringen en doen de kijker nog meer stilstaan bij de impact van de fragmenten die ze te zien krijgen.

Tom Waes speelt undercoveragent Bob Lemmens in het verhaal van de langstlopende undercoveroperatie uit de Belgische-Nederlandse geschiedenis. Zijn partner is de mooie Kim De Rooy (Anna Drijver).

Frank Lammers speelt één van 's werelds grootste XTC-producenten. Zijn pillen die in de grensstreeks van Nederlands-Brabant en Belgische-Limburg worden geproduceerd, worden verkocht tot in Australië. De man is schatrijk, maar zit het liefst van al tijdens weekends en vakanties samen met zijn vrouw (Elise Schaap) in zijn chalet op de volkse camping op een boogscheut van hun megavilla in Lommel, waar ze wonen. Hij is aalglad en lijkt ongrijpbaar. Nu wil justitie hem eindelijke pakken.

De Belgische en Nederlandse politiediensten slaan de handen in elkaar en installeren hun twee beste undercoveragenten als kamperend echtpaart in de chalet naast de drugsbaron.

Oergezellig en aartsgevaarlijk.

In Van 7 tot 77 luidt de oude rot van de volkscomedy een terugkeer in naar de typetjes én tegelijk neemt hij een wissel op een vrolijke toekomst met jonge god Ruben Van Gucht.

Want…

Na zijn overrompelend succesvolle comeback met 5 voor 12 (2012) steekt Jacques Vermeire nog een sportief tandje bij en speelt hij met Ruben Van Gucht zijn jongste joker uit.

Ruben (31) van zijn kant imiteert de legendarische typetjes van Jacques al van in z’n kindertijd. Jeanke De Visser op familiefeesten. Mon Peeters op bivak. Zelfs Fonske Verzele op z’n eigen trouwpartij.Jacques (66), notoir sportliefhebber, volgt Ruben al jaren op de voet. Is zowaar het 30ste verjaardagsgeschenk van Radio 2 aan Ruben en wijdt hem in in de wereld van FC De Kampioenen.

Jacques Vermeire en Ruben Van Gucht versmelten hun wederzijdse respect en sympathie nu tot een avondvullend lachsalvo, getiteld Van 7 tot 77. De sportieve reporter vuurt de man van duizend-en-één smoelen aan tot zijn weergaloze core-business: hilarische typetjes. Het is nu al uitkijken naar nieuwkomers als kaasmeester Jean Van Tricht en Nonkel Geubels.

Want…

Het Kuifje van de Vlaamse media presenteert de Kapitein Haddock van de volkscomedy voor een publiek Van 7 tot 77.